Ηταν ένα βίντεο που θα μπορούσε να περιγραφεί ως αντίστροφη μέτρηση. Ξεκινούσε με την Αμερικανίδα ηθοποιό Κάθλιν Τέρνερ σε αμαξίδιο (πάσχει από βαριάς μορφής ρευματοειδή αρθρίτιδα) και συνέχιζε με σκηνές από παλαιότερες ταινίες της, φτάνοντας μέχρι την «Εξαψη» του 1981, όπου εκείνη υποδυόταν μια «φαμ φατάλ» και έθετε τις βάσεις μιας σπουδαίας καριέρας. «Είμαι 71 ετών, αλλά κάποτε ήμουν…» ήταν η φράση που συνόδευε τις εικόνες, με τα αποσιωπητικά να παρακινούν τον θεατή να προσθέσει τις κατάλληλες λέξεις. Ομορφη; Εκθαμβωτική; Ποθητή; Ευτυχισμένη; Ισως όλα αυτά μαζί. Μάλιστα, στον συγκεκριμένο λογαριασμό στο Instagram υπάρχουν αντίστοιχα βίντεο άλλων σταρ: της 91χρονης Μπριζίτ Μπαρντό, του 84χρονου Νικ Νόλτε, ακόμη και κάποιων που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας. «Πέθανα στα 79 μου, αλλά κάποτε ήμουν…», εμφανίζεται να λέει η Νταϊάν Κίτον. Το κόνσεπτ, κοινό: το γήρας παρουσιάζεται ως κατάντια, ενώ, αντιθέτως, η ομορφιά και η νεότητα εξυψώνονται, καθώς συνεπάγονται κοινωνική αποδοχή, επιτυχία, δύναμη.
Τα σόσιαλ μίντια και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης λειτουργούν σαν ένας τεράστιος και αμείλικτος καθρέφτης.
Αφησε το τηλέφωνο από τα χέρια της θυμωμένη. Αυτές τις μέρες η μητέρα της θα γινόταν ογδόντα πέντε ετών. Τι δεν θα έδινε να μπορούσε να δει έστω και μια φορά το πρόσωπό της, με όλες τις ρυτίδες του… Πόσο θα λαχταρούσε και η ίδια να είναι παρούσα στη ζωή των θυγατέρων της, να τις καμαρώνει, να τους στέκεται, όπως έκανε πάντα… Διάβαζε τις προάλλες μια έρευνα για το διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των ατόμων ηλικίας 20-30 ετών που κάνουν το λεγόμενο «Baby botox»: με ενέσεις βοτουλινικής τοξίνης επιτυγχάνεται η προσωρινή αναστολή της μυϊκής δραστηριότητας στο πρόσωπό τους, ώστε να μη γίνονται συσπάσεις και να μη δημιουργούνται ρυτίδες.
Με τα σόσιαλ μίντια και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης να λειτουργούν σαν ένας τεράστιος και αμείλικτος καθρέφτης, ολοένα και πιο δύσκολο γίνεται να μεγαλώνουμε χωρίς να νιώθουμε ντροπή και απόγνωση γι’ αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που κυριεύει και την ίδια αυτό το πικρό συναίσθημα. Ομως, έχοντας αντικρίσει κατάματα τον καρκίνο και τον θάνατο, ξέρει καλά πως κάθε ρυτίδα είναι απόδειξη ζωής: συνδέεται με γέλια και κλάματα, με δύσκολες αποφάσεις, με πληγές που έκλεισαν κι άλλες που αιμορραγούν ακόμη, με τις μικρές και μεγαλύτερες ήττες και νίκες μας. Και ότι η αληθινή ομορφιά δεν χάνεται, απλώς αλλάζει. Μένει πάντα στο βλέμμα, στις κουβέντες μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε καθετί γύρω μας, σε κάθε καλό που επιλέγουμε να κάνουμε και τίποτα δεν μπορεί να τη νικήσει. Ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος.
