Πρώτον, με το «Πολυτεχνείο» δεν εορτάζουμε την πτώση της χούντας. Εκτός κι αν θεωρούμε ως πρώτο βήμα για τη δημοκρατία την κατάληψη της εξουσίας από τους Ιωαννίδηδες και τα παλικάρια της ΕΣΑ που με τη βλακεία τους οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου. Το αναφέρω αυτό όχι μόνον για όσους φώναζαν στις πλατείες το περίφημο «Η χούντα δεν έπεσε το ’73». Το αναφέρω επειδή και σήμερα ακόμη αρκετοί, ακόμη και όσοι ξέρουν ότι η χούντα δεν έπεσε το ’73, θεωρούν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου την έριξε. Οπότε το προφανές δεν είναι και τόσο προφανές. Καλό είναι να το θυμόμαστε πού και πού.
Δεύτερον, το «Πολυτεχνείο» δεν ήταν μια έκφραση της «παλλαϊκής» αντίστασης κατά της δικτατορίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρξε παλλαϊκή αντίσταση κατά της χούντας, εκτός από τις ομιλίες του Θεοδωράκη που προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει το ευρωπαϊκό κοινό. Στα επτά χρόνια της δικτατορίας ελάχιστοι είναι όσοι αντέδρασαν. Η πλειονότητα της κοινωνίας την αποδέχθηκε παθητικά, είτε επειδή τη φοβόταν είτε επειδή τη βόλευε, αφού η χούντα ανήγαγε την πελατοκρατία σε ιδεολογία. Η εξέγερση οργανώθηκε από ομάδες φοιτητών που δεν ήξεραν ούτε οι ίδιοι πού θα καταλήξει. Ούτε μπορούσαν εξαρχής να εκτιμήσουν τη σημασία της. Η επιμονή τους, το θάρρος τους, η αντίδραση του καθεστώτος και τα θύματα ευαισθητοποίησαν μερίδες της κοινωνίας, οι οποίες μετά το τέλος της εξέγερσης επέστρεψαν στην ησυχία τους. Εξιλέωσαν την απραξία τους μερικούς μήνες μετά, όταν πια η χούντα είχε καταρρεύσει. Η χώρα γέμισε αντιστασιακούς. Τρίτον, το Πολυτεχνείο δεν το οργάνωσε η κομμουνιστική Αριστερά. Μπορεί οι φοιτητές που το ξεκίνησαν να ανήκαν στην Αριστερά, όμως η ηγεσία της στην αρχή αντιμετώπισε την εξέγερση με δυσπιστία. Και των δύο κομμάτων, ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ. Γιατί; Οι μαθητές του Λένιν ήξεραν πως όφειλαν να αντιμετωπίζουν με καχυποψία οποιαδήποτε λαϊκή κινητοποίηση δεν ήλεγχε το κόμμα. Οταν διαπίστωσαν πως η εξέγερση προχωρούσε ερήμην τους, την υιοθέτησαν και την οικειοποιήθηκαν. Ο ρόλος της κομμουνιστικής Αριστεράς στη δικτατορία είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση. Ούτε ο Καράγιωργας, ούτε ο Παναγούλης, ούτε ο Μουστακλής ήσαν κομμουνιστές. Τέταρτον, το Πολυτεχνείο δεν έγινε για συμπαράσταση στον παλαιστινιακό λαό, όπως ανέγραφαν τα πανό στα κάγκελα και όπως διαβεβαίωνε τους περαστικούς η γυναικεία φωνή απ’ το μεγάφωνο προχθές. Πέμπτον, το Πολυτεχνείο δεν έγινε για να μη διαγραφούν οι αιώνιοι φοιτητές, ούτε για να μην καθιερωθεί το Εθνικό Απολυτήριο. Δεν έγινε ούτε για συμπαράσταση στους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη. Και σίγουρα δεν έγινε για να διεκδικήσει τη χρήση μολότοφ σε πρώτη ευκαιρία. Και κάτι τελευταίο: Το να τραγουδάς «να κάνω μάνες δίχως γιους» τέτοιες μέρες, μετά τα Βορίζια, μάλλον δεν τιμάς το Πολυτεχνείο.
