Ο πατέρας μιας πολύ καλής μου φίλης σταμάτησε να της μιλάει όταν έμαθε ότι θα παντρευτεί τη σύντροφό της. Εκανε τα στραβά μάτια έως τότε, αλλά όχι και γάμο, μην τρελαθούμε! Τα κορίτσια δεν σχεδίασαν όπως οι περισσότεροι τον γάμο των ονείρων τους, δεν διάλεξαν πού θα παντρευτούν. Παντρεύτηκαν εκεί όπου μπορούσαν, εκεί όπου τις αποδέχονταν. Από ένα δήμο της Αττικής τούς είπαν ότι «δεν κάνουμε εμείς τέτοια πράγματα» και τους έκλεισαν το τηλέφωνο. Δεν ήρθε κανείς από το ένα σόι στο δημαρχείο. Αν δεις τις φωτογραφίες, φαίνεται η σκιά από τις απουσίες.
Μια άλλη φίλη μου δεν έχει πει στους δικούς της ότι είναι γκέι. Λέει ότι η σύντροφός της των δέκα και πλέον χρόνων, ο έρωτας της ζωής της, ο πιο δικός της άνθρωπος σε αυτή τη γη, είναι η «συγκάτοικός» της. Η Μ. δεν θέλει στη δουλειά της να ξέρουν ότι είναι γκέι – οπότε αποφεύγει να ανεβάζει με τη σύντροφό της φωτογραφίες, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε πολλοί. Και αυτή η απουσία αφήνει σκιά, φίλτρο που τα κάνει όλα «κανονικά».
Οταν έγινε γνωστό το περιστατικό της περασμένης Κυριακής, όταν άγνωστοι μέσα από διερχόμενο αυτοκίνητο πέταξαν νερά στη Νάνσυ Παπαθανασίου και στην Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, ψυχολόγους και συν-ιδρύτριες του Orlando LGBT+, που περπατούσαν αγκαλιασμένες γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (η Νάνσυ ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής για το Mermaid Award, επίσημο βραβείο του φεστιβάλ που αναδεικνύει ταινίες ΛΟΑΤΚΙ+ θεματικής), έβαλα στη θέση τους τις φίλες μου. Τις «είδα» να περπατούν χέρι χέρι και να τις βρίζουν, να τους πετούν μπουκάλια με νερό. Τις «είδα» να ξεπλέκουν τα χέρια τους, να κόβουν τις αγκαλιές, να προσπαθούν να μην εκδηλώνονται, να μην είναι αυτές που είναι, όπως γεννήθηκαν, όπως αγάπησαν, να μη μιλούν στη δουλειά για την προσωπική τους ζωή, να μη μιλούν στους δικούς τους. Τις «είδα» μόνες, έφηβες σε ένα προαύλιο σχολείου να προσπαθούν να ενταχθούν σε μια (ετερο)κανονικότητα, αυτό το θαμπό φίλτρο που μας κάνει όλους ίδιους.
Σχεδόν τρία χρόνια έχουν περάσει από την ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. «Απόφαση-ορόσημο για τη χώρα μου», την είχε χαρακτηρίσει ο πρωθυπουργός λίγες ώρες μετά την ιστορική ψηφοφορία στην εναρκτήρια ανοιχτή συζήτηση της Διάσκεψης του Μονάχου με θέμα «Currency for Change: World Politics on a Budget», αφού είχε δεχθεί συγχαρητήρια από το πάνελ. Τρία χρόνια αργότερα, δεν βρέθηκε κάποιος από την κυβέρνηση που έφερε αυτόν τον νόμο στη Βουλή να καταδικάσει το περιστατικό της Θεσσαλονίκης (όπως ούτε εκείνο στην παραλία του Πηλίου το καλοκαίρι όπου δύο άνδρες δέχθηκαν ομοφοβική επίθεση από λουόμενους).
Αντιθέτως, η ρητορική ενάντια στη woke κουλτούρα έχει ντοπάρει την κοινωνία, θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπους. Σήμερα στην Ελλάδα διακυβεύεται το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, οι άνθρωποι, οι φίλοι και οι φίλες μου να μπορούν να κρατιούνται από το χέρι στον δρόμο, να είναι αυτοί/ές που είναι, χωρίς να φοβούνται.
