Σκέφτομαι τους ανθρώπους που θα συνοδεύουν τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του από αύριο στην Αθήνα. Σκέφτομαι τους υπουργούς, τους συμβούλους ασφαλείας, τους διπλωμάτες, τους υψηλόβαθμους υπαλλήλους της προεδρίας της Ουκρανίας, που μάλλον θα βρίσκονται ήδη στην Αθήνα για την προετοιμασία των συναντήσεων. Σκέφτομαι από πού έρχονται, τι αφήνουν πίσω τους και τι θα βρουν επιστρέφοντας.
Και προσπαθώ να φανταστώ τις δύο αντιπροσωπείες. Από τη μία πλευρά του μακρόστενου τραπεζιού με το καλογυαλισμένο ξύλο, την ελληνική – αλλά και κάθε αντιπροσωπεία ξένης χώρας που επισκέπτεται ο Ζελένσκι αυτά τα σχεδόν τέσσερα χρόνια πολέμου. Και από την άλλη, την ουκρανική: άνθρωποι που έχουν χάσει συγγενείς και φίλους στο μέτωπο ή στους νυχτερινούς βομβαρδισμούς, που τρέχουν κάθε δεύτερο βράδυ στα καταφύγια του Κιέβου και των άλλων ελεύθερων ουκρανικών πόλεων, για να σώσουν τη ζωή των παιδιών τους, αλλά και τη δική τους, που έχουν μάθει να ζουν με πολύωρες διακοπές ρεύματος και θέρμανσης, με τα ρωσικά drones να ξυρίζουν τις ταράτσες των κτιρίων και να χτυπούν στα τυφλά. Και ο χειμώνας καιροφυλακτεί. Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο (απόγευμα Παρασκευής) το θερμόμετρο στην Αθήνα έδειχνε 16 βαθμούς Κελσίου και στο Κίεβο 8. Η πρόβλεψη, δε, για την ερχόμενη Τετάρτη είναι -1 με 4 και χιόνι. Εκεί θα επιστρέψει η ουκρανική αντιπροσωπεία στις αρχές της άλλης εβδομάδας.
Σκεφτείτε τους ανθρώπους που θα συνοδεύουν τον πρόεδρο Ζελένσκι: από πού έρχονται, τι αφήνουν πίσω τους και τι θα βρουν επιστρέφοντας.
Ποιος τα ξέρει και ποιος (θέλει να) τα θυμάται όλα αυτά; Τη νύχτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή, τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Κίεβο στη διάρκεια της νυχτερινής ρωσικής επίθεσης με πυραύλους και drones. Οι τραυματίες ανέρχονται σε 26, ανάμεσά τους παιδιά 7 και 10 ετών. Εννέα άνθρωποι νοσηλεύονται –μεταξύ αυτών μία έγκυος– ενώ στους υπόλοιπους παρασχέθηκαν πρώτες βοήθειες επιτόπου. Συνολικά, 27 πολυκατοικίες έχουν υποστεί ζημιές σε έξι συνοικίες της πόλης. Ηταν μόνο μία νύχτα. Από τις πολλές που πέρασαν και από αυτές που έρχονται.
Δεν υπάρχει κάτι ηρωικό σε αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα. Δεν φταίμε ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι, που δεν «ανεβάσαμε» την είδηση, ούτε εσείς που σχεδόν έχετε ξεχάσει ότι σε λιγότερα από 900 χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορά μας διεξάγεται ένας καταστροφικός πόλεμος, που αφήνει πίσω του νεκρούς, διαλυμένες ζωές και υποδομές. Αυτή είναι, δυστυχώς, η φρικτή αδικία του πολέμου. Αφορά, στο τέλος της ημέρας, μόνον αυτούς που πλήττει. Τον Φεβρουάριο συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τη ρωσική εισβολή. Η αιματοχυσία και η καταστροφή στην Ουκρανία έχουν διαρκέσει ήδη περισσότερο από τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941-Οκτώβριος 1944). Για να αποφύγουμε τις κοινοτοπίες, ας ευχηθούμε μόνον αυτό: Η διεθνής κοινότητα να δείξει τα ίδια αντανακλαστικά που οδήγησαν στο τέλος μιας άλλης φρικωδίας, στη Γάζα.
