Αυτορρυθμίζεται η αγορά ή καταλήγει σε αισχροκέρδεια; Είμαστε ή όχι στον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε αγοραστική δύναμη; Είναι απάντηση στην ακρίβεια ή αύξηση του μέσου κατώτατου μισθού; Τα πρόστιμα που μπαίνουν στα ολιγοπώλια εισπράττονται τελικά ή όχι; Τι συμβαίνει με την αγορά της ενέργειας στην Ελλάδα; Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Νίκο Ανδρουλάκη, με αφορμή την επίκαιρη ερώτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ακρίβεια και το ιδιωτικό χρέος, ήταν ανακουφιστική μόνον ως προς τη διάρκειά της. Χάρη στην εφαρμογή του χρονοκόφτη κράτησε 55 λεπτά αντί για μιάμιση ώρα που διαρκούσε έως τώρα.
Κατά τα άλλα, ενισχύθηκαν και οι απορίες και οι αβεβαιότητες του καλοπροαίρετου θεατή, που ήθελε να «καταλάβει», χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις: το πορτοφόλι του θα συνεχίσει να αδειάζει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα χωρίς να προλαβαίνει να γεμίσει. Προφανώς κανείς πρωθυπουργός «δεν έχει τις μαγικές ικανότητες του Χάρι Πότερ», αλλά και το γεγονός ότι το πρόβλημα της ακρίβειας είναι διεθνές δεν αποτελεί πανάκεια για τις ελληνικές στρεβλώσεις (πρόσφατη έρευνα του Ευρωπαίου Ρυθμιστή για την αγορά ενέργειας, «Κ» 11/11). Επίσης, η κατανόηση για το «καθημερινό άγχος των γονέων» και για την «αβεβαιότητα νέων ζευγαριών» δεν παρηγορεί ούτε τους μεν ούτε τους δε. Από την άλλη, τα αντιπολιτευτικά στερεότυπα περί «αυτοπεποίθησης, προοπτικής και αξιοπρέπειας, που πρέπει να δοθούν και πάλι στον ελληνικό λαό» ανασύρονται από το συρτάρι με τις διαχρονικές ετοιμοπαράδοτες εκφράσεις για κάθε νόσο. Ούτε το κόστος των ρεβιθιών, των φακών και των φασολιών από το «χωράφι στο ράφι» είναι το κατ’ εξοχήν δηλωτικό της κοινωνικής ανισότητας.
Η κυβέρνηση επιστρατεύει επιχειρήματα ως άλλοθι για να περιορίσει το πολιτικό κόστος και η αντιπολίτευση συνθηματολογεί («τα ολιγοπώλια θησαυρίζουν και η Ν.Δ. πετάει χαρταετό»). Ούτε στο στοιχειώδες, στους αριθμούς, συμφωνούν. Αυξήσεις, μειώσεις, πληθωρισμός κ.ο.κ. «διαβάζονται» ανάλογα με το πώς εξυπηρετείται το αφήγημα του καθενός.
Η ακρίβεια είναι, εν τέλει, ο πραγματικός αντίπαλος του πολιτικού προσωπικού. Χωρίς ιδεολογικό πρόσημο –όσο και να προσπαθούν να τη «χρωματίσουν»– αντιστέκεται στις εύκολες ερμηνείες, πλήττει μεγάλο αριθμό νοικοκυριών, ακτινογραφεί και τον κυνισμό και την αδυναμία. Αμείλικτη, όσο και ένα αδειανό πορτοφόλι.
