Ο δημόσιος χώρος στην Αθήνα είναι λιγοστός, γι’ αυτό και πολύτιμος. Η Περιφέρεια Αττικής δεν έχει την ίδια γνώμη μάλλον. Ετσι, μέσα στο –δικής της αρμοδιότητας– Πεδίον του Αρεως, λίγα μόλις μέτρα από τον χιλιοτραγουδισμένο ανδριάντα του Προμηθέα, αφιερωμένο στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, ξεφυτρώνουν εσχάτως φωτεινοί πίνακες-παγκάκια, που μοιάζουν με στάσεις λεωφορείων. Πιάνουν πολύ χώρο, είναι ακαλαίσθητες μεταλλικές κατασκευές και στόχος τους είναι να φορτίζουν οι περαστικοί τα κινητά τους, να έχουν δωρεάν Wi-Fi και να ενημερώνονται για τα τεκταινόμενα στην πόλη. Υστερα από ερώτηση της οργάνωσης «Πεδίον του Αρεως – το πάρκο μας», οι περίοικοι ενημερώθηκαν ότι το έργο της Περιφέρειας για την εγκατάσταση του «ευφυούς συστήματος» στην πλατφόρμα «έξυπνης πόλης» στοίχισε 2,5 εκατ. ευρώ.
Πόση όμως ευφυΐα να αντέξει μια –έστω έξυπνη– πόλη; Γιατί πρέπει οι περαστικοί να φορτίζουν τα κινητά τους, να είναι online και να μαθαίνουν από φωτεινούς πίνακες τι συμβαίνει στην πόλη αντί να αράζουν και να συζητούν μεταξύ τους, να ακούν τα παιδιά τους να τσιρίζουν καθώς καταβρέχονται στα σιντριβάνια και να αποσυνδέονται από το Ιντερνετ; Τι είναι πιο απαραίτητο και άρα ευφυές; Η διαρκής πλοήγηση στο Διαδίκτυο σε ένα παγκάκι πάρκου και ο αέναος εθισμός ή η αναλογική ζωή, ανάμεσα σε σκύλους, φίλους και παιδιά; Πόσο απέχει πια η κοντινότερη πρίζα και το εγγύτερο μόντεμ από το πάρκο;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ζητήματα κακοδιαχείρισης, με δεδομένο ότι παρά τη δαπάνη των 2,5 εκατ. ευρώ, πολλά από τα smart παγκάκια είναι εκτός λειτουργίας. Ξέρω όμως ότι απηχεί τη γενικευμένη αντίληψη που επικρατεί στη χώρα για τον δημόσιο χώρο, όπως και τα αμφιλεγόμενα αγάλματα, του Προμηθέα προσφάτως και της Μαρίας Κάλλας και της Μελίνας Μερκούρη παλαιότερα. Οι εκάστοτε Αρχές, αυτοδιοικητικές, περιφερειακές, συντεχνιακές, θέλουν να αφήσουν το αυθαίρετο λιθαράκι τους στη δημόσια σφαίρα, να εγγραφεί το όνομά τους στο μάρμαρο, να «τσιμεντωθεί» η υστεροφημία τους, έστω να λάμψει η υπογραφή τους σε μια «έξυπνη οθόνη». Ενα πράσινο κάγκελο, ένα βρώμικο σιντριβάνι, πεζοδρόμια για τυφλούς που καταλήγουν σε κενό, ένας μεγάλος περίπατος που δεν λέει να τελειώσει, ένας 3D ανδριάντας. Οι πολίτες δεν συμμετέχουν στις αποφάσεις, μόνο τις υφίστανται – και τις πληρώνουν.
