Ο Χάρι Μπέλτεν είναι 64 ετών, υπάλληλος σε κατάστημα σιδερικών σε μια μικρή πόλη του Ιλινόι. Eνας φιλήσυχος άνθρωπος και οικογενειάρχης, καλός και συνεπής εργαζόμενος, με ζωή αδιατάρακτη. Ως τη στιγμή που ανακοινώνει ότι σε ένα χρόνο θα ερμηνεύσει έργα για βιολί, και μάλιστα το ιδιαίτερα απαιτητικό κονσέρτο για βιολί του Μέντελσον, με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, σε αίθουσα συναυλιών στο Σπρίνγκφιλντ (πρωτεύουσα της πολιτείας του Ιλινόι). Η ανακοίνωση αυτή δημιουργεί όχι απλώς αναταράξεις, αλλά παλιρροϊκό κύμα στον μικρό τόπο, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις: το γεγονός ότι θα χρειαστούν 3.000 δολάρια, πολλά για το βαλάντιό του, που θα τον υποχρεώσει να βάλει υποθήκη το σπίτι του, αναστατώνει μέχρι απελπισίας τη γυναίκα του· η στενή της φίλη τη συμβουλεύει να τον εξετάσει ψυχίατρος· στο κατάστημα οι πελάτες προσπαθούν να τον συνετίσουν ή να τον συκοφαντήσουν· ο αναγνωρισμένος δάσκαλος βιολιού στον οποίο απευθύνεται ο Χάρι για να τον προετοιμάσει, προσπαθεί να τον αποθαρρύνει· ο ψυχίατρος γνωματεύει ότι η παρόρμησή του αυτή ίσως είναι ένας τρόπος να αναζητήσει την έξαψη και τον ενθουσιασμό που του λείπει, να αντιμετωπίσει «την υποσυνείδητη απόγνωση της ζωής σε μια πόλη». Και έτσι να είναι, γιατί όχι; Ανταπαντά ο «ασθενής».
Ο Χάρι Μπέλτεν, ψύχραιμος και επίμονος, παρακάμπτει τα εμπόδια. Ασχολείται με το βιολί επί 30 χρόνια, ήταν όνειρο ζωής να δώσει συναυλία μια μέρα. «Δεν θέλω να γίνω βιολιστής κονσέρτων», διευκρινίζει. «Μόνο μία φορά θέλω να εμφανιστώ».
Τόσο απλό και τόσο σύνθετο να διαπεράσει κανείς τις «ασβεστώσεις» από νοοτροπίες και αντιλήψεις. Ο βιολιστής για μία φορά μοιάζει σαν τη λευκή οθόνη πάνω στην οποία προβάλλει κανείς απωθημένα και ματαιώσεις μιας ζωής. Εκφράζει το σχεδόν αδύνατο: την αδυναμία για υπέρβαση. Επιδιώκει με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο να εκπληρώσει μια επιθυμία ζωής. Το περιβάλλον αρνείται να κατανοήσει, από τον φόβο της ανατροπής. Ποιος διακινδυνεύει τα συνήθη και ασφαλή του βίου, έστω και για μία φορά; Τι θα ακολουθήσει;
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, που τιμήθηκε στο 66ο Φεστιβάλ, μου φαίνεται ότι μοιάζει λίγο στον ήρωά του, τον Χάρι Μπέλτεν. Ξανακερδίζοντας τα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα, έκανε μια επιθυμία του πράξη.
Ο Χάρι Μπέλτεν, πάντως, θα φτάσει ώς την αίθουσα συναυλιών και μπορεί να είναι ελάχιστοι οι θεατές του (στην πρώτη σειρά η γυναίκα του ντυμένη επίσημα και η κόρη του), η «στιγμή», όμως, είναι όλη δική του. Το λιγοστό κοινό του τον αποθεώνει. Δεν πρόκειται για το παραμύθι κάποιας ευρείας αναγνώρισης. Κατακτά, όμως, τη δική του κορυφή.
Η 45λεπτη ταινία «Harry Belten» (του 1979) είναι μια από τις τέσσερις μικρού μήκους που είχε γυρίσει ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος στη διάρκεια των κινηματογραφικών σπουδών του στην Αμερική. Είχε θεωρηθεί τότε μια από τις καλύτερες της σχολής, του American Film Institute, στο Λος Αντζελες.
Ο ξεχωριστός Eλληνας σκηνοθέτης, που τιμήθηκε στο φετινό 66ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (με αφιέρωμα στο έργο του και απονομή Χρυσού Αλέξανδρου για την προσφορά του), ξαναείδε τις, σχεδόν λησμονημένες και από τον ίδιο, σπουδαστικές ταινίες του, για πρώτη φορά, ύστερα από σχεδόν 50 χρόνια, στη μεγάλη οθόνη.
Η συναισθηματική αξία αυτής της «αποκάλυψης» για τον Γ. Τσεμπερόπουλο είναι μεγάλη. Μου φαίνεται ότι μοιάζει λίγο στον ήρωά του, τον Χάρι Μπέλτεν. Δεν έχει σημασία που η δική του, σκηνοθετική, διαδρομή έχει αναγνώριση, φήμη, βραβεία, κοινό που μετράει σε δεκάδες χιλιάδες. Ξανακερδίζοντας τα πρώτα του βήματα, έκανε μια επιθυμία του πράξη. Eτσι, ο απολογισμός του έγινε πλήρης.
