Αν κάποιος θέλει να εξηγήσει τι συμβαίνει στις δυτικές κοινωνίες στις μέρες μας, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά σε δύο στιγμιότυπα της εβδομάδας που μας πέρασε. Από τη μία, ένας 34χρονος μουσουλμάνος σοσιαλιστής πανηγύριζε τον θρίαμβό του στη μάχη για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης. Και από την άλλη, ο Ελον Μασκ πανηγύριζε την απόφαση των μετόχων της Tesla να τον πληρώσουν ένα τρισ. δολάρια. Το ένα στιγμιότυπο εξηγεί το άλλο. O Ζοράν Μαμντάνι είναι αποτέλεσμα ύβρεως του αμερικανικού συστήματος. Ο αμερικανικός καπιταλισμός πάντοτε φλέρταρε με την ύβρι, είτε αυτή ήταν το τρελό ρίσκο είτε η υπερβολική χλιδή και επίδειξη πλούτου. Οι απόστολοί του φρόντιζαν, όμως, πάντοτε να συντηρούν την ελπίδα των κατώτερων στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας πως το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα.
Αν αποτύχει ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, θα είναι το τέλειο «σκιάχτρο» στα χέρια του Τραμπ ενόψει των εκλογών για το Κογκρέσο τον επόμενο Νοέμβριο.
Σήμερα, οι ανισότητες είναι ασύλληπτες. Το 1% στην κορυφή κατέχει το 30% του πλούτου και το 50% του πληθυσμού στη βάση της πυραμίδας το 2,5%. Το κόστος ζωής έχει συνθλίψει τη μεσαία τάξη, η οποία αφού απειλήθηκε από την παγκοσμιοποίηση τώρα νιώθει την ανάσα της τεχνητής νοημοσύνης. Η αμερικανική ελίτ έχασε παράλληλα κάθε επαφή με τον μέσο άνθρωπο. Εγκλωβισμένη σε μια γυάλα στο Μανχάταν και στο Λος Αντζελες, δεν άκουγε καν τις αγωνίες της υπόλοιπης Αμερικής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τον αποξένωσε για τα καλά με την πολιτική της ορθότητα και τις ακρότητές της. Ολα αυτά μαζί έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία. Κατάφερε από τη μία να ταυτιστεί με τον μέσο Αμερικανό όσο κανείς άλλος πολιτικός και από την άλλη να πείσει ότι θα απογειώσει την Αμερική οικονομικά, απελευθερώνοντας τις δυνατότητές της και διορθώνοντας τις «αδικίες» της παγκοσμιοποίησης.
Ο Μαμντάνι, πιστεύουν κάποιοι, είναι ο ιδανικός αντι-Τραμπ: νέος, χαρισματικός, αιρετικός θα μπορούσε να είναι η απάντηση των Δημοκρατικών στο φαινόμενο Τραμπ. Μπορεί όμως πολύ εύκολα και να αποδειχθεί μια καταστροφική επιλογή, που θα αποθεώνεται από μια συσπειρωμένη βάση αλλά θα απωθεί τον μέσο Αμερικανό. Η μάχη με τη Γουόλ Στριτ δεν θα είναι εύκολη, όπως δείχνει το παράδειγμα του Λονδίνου, που βιώνει έναν πρωτόγνωρο μαρασμό και τη μαζική έξοδο πλουσίων. Οι υποσχέσεις του είναι πολύ ακριβές· το μάζεμα των σκουπιδιών και η αστυνόμευση σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Αν αποτύχει, και αυτό θα φανεί πολύ γρήγορα, θα είναι το τέλειο «σκιάχτρο» στα χέρια του Τραμπ ενόψει των εκλογών για το Κογκρέσο τον επόμενο Νοέμβριο. Θα πείσει τον Αμερικανό ψηφοφόρο ότι, αν δεν τον εμπιστευθεί, θα αναγκαστεί να κυβερνηθεί από ακραίους αριστερούς. Θα περάσει καιρός για να ισορροπήσει η αμερικανική κοινωνία και μέχρι τότε το εκκρεμές μπορεί να κινείται βίαια, είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά.
