Είχε πολλές πιθανότητες να γίνει αντιπαθής πριν καν αναλάβει καθήκοντα, και το γνώριζε. Ως εκλεκτή του Τραμπ, η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ φέρει εκ των πραγμάτων ένα αμφιλεγόμενο ηθικοπολιτικό φορτίο, ευάλωτο στα πολωμένα αισθήματα της εποχής, αλλά και ενδεικτικό αυτών. Η πρέσβειρα έχει μια «MAGA» φήμη που προηγείται του νεοαποκτηθέντος ρόλου της, προδικάζοντας ώς ένα βαθμό την εικόνα που θα σχηματίσει γι’ αυτήν ο εκάστοτε περίγυρός της: Πώς να μην την κυνηγάει για πάντα η viral, ψυχωμένη ομιλία της στο Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 2020, για παράδειγμα; Πέραν της συσχέτισής της με τον Τραμπ, όμως, η Γκίλφοϊλ είναι ένα αυτόνομο brand. Η καριέρα της ως νομικού και τηλεοπτικής προσωπικότητας δεν της έχει εξασφαλίσει μόνο ένα κεφάλαιο δημοσιότητας ανεξάρτητο από τη νέα της ιδιότητα, αλλά και μια πληθωρική μυθολογία, κορωνίδα της οποίας είναι μάλλον η μυστηριώδης έξοδός της από το Fox News. Στις αποσκευές της περιλαμβάνονται, εν τω μεταξύ, και όσα νόστιμα είχε εκφράσει για την τεμπελιά των Ελλήνων το 2015, όταν εμφανιζόταν ακόμη στην τηλεόραση και η Ελλάδα βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σε αντίθεση με έναν τυπικό διπλωμάτη, λοιπόν, η Γκίλφοϊλ έχει επίγνωση του κόστους της δημοσιότητας, γιατί η δημοσιότητα υπήρξε μέρος της δουλειάς της. Στην Ελλάδα δεν έφτασε «ψαρωμένη», αλλά προετοιμασμένη ακόμη και για σενάρια που ίσως δεν υποψιαζόμαστε.
Αμφίδρομη σχέση
Eχει σημασία να διακρίνουμε τον τρόπο που η νέα πρέσβειρα βλέπει τη χώρα από τον τρόπο που η χώρα βλέπει την πρέσβειρα. Δική μας υπόθεση είναι μόνο το δεύτερο. Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ έχει ήδη δείξει ποια θα είναι η στάση της απέναντί μας: Μας αποκαλεί «fabulous». Μας κολακεύει διακριτικά και με αναδρομές στην αρχαιότητα, σαν να μας λέει ότι καλά τα καταφέραμε παρά τη σύγχρονη υστέρησή μας. Με το που ήρθε δε, φρόντισε η εκδήλωση προς τιμήν της να γίνει στα μπουζούκια, με όλο το αισθητικό συμφραζόμενο που αυτά συνεπάγονται. Η αντίληψη της Ελλάδας ως γραφικού κράματος εξωτισμού και υπανάπτυξης, ως περιπετειώδους βαλκανικής επαρχίας που αν «πουληθεί» ως success story ενδέχεται και να γίνει, είναι ίσως αποκαρδιωτική, αλλά όχι άστοχη. Αν κάποιος είχε υψηλότερες προσδοκίες, αν περίμενε δηλαδή η Γκίλφοϊλ, όποια κι αν είναι η πνευματική της σκευή, να αποδώσει στην Ελλάδα άλλου είδους τιμές και να επιλέξει έναν συμβολισμό ανώτερο του λαϊκού ξεφαντώματος για να μας προσεγγίσει, ας αναρωτηθεί: έχουμε εξαγάγει πρόσφατα κάτι καλύτερο που να έχει τη δύναμη να επαναπροσδιορίσει τη διεθνή μας εικόνα; Υπάρχει κάτι πολιτισμικά υπέρτερο των μπουζουκιών, που μας χαρακτηρίζει πλειοψηφικά, ώστε να χρησιμοποιηθεί από έναν επισκέπτη ως εργαλείο γνωριμίας και ταύτισης;
Είναι γυναίκα
Ενδιαφέρον έχει ότι η κριτική που δέχθηκε η πρέσβειρα άμα τη αφίξει της δεν ήταν πολιτική, αλλά κυρίως εμφανισιακή: το πρόσωπό της, τα μαλλιά της, το ντύσιμο και το μακιγιάζ της συζητήθηκαν σαν να αποτελούν πειστήρια ενός σκανδάλου, χωρίς να γίνεται σαφές ποιο σκάνδαλο είναι αυτό. Αν η Γκίλφοϊλ δεν ήταν απεσταλμένη του Τραμπ, ίσως και να ήταν πιο ξεκάθαρος ο λόγος που τα στοιχεία αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως επιχειρήματα εναντίον της: ο σεξισμός· ο σεξισμός, ο οποίος δεν εκδηλώνεται απαραιτήτως ως επιθετικός μισογυνισμός, αλλά ως διάκριση που μπορεί και να περάσει απαρατήρητη, ειδικά αν το θύμα της ανήκει σε πολιτικό στρατόπεδο με αλλεργία σε «woke» αιτήματα όπως η έμφυλη ισότητα. Oποιος πιστεύει όμως πραγματικά στον φεμινισμό, βλέπει πέρα από τέτοιους διαχωρισμούς και αναγνωρίζει δικαιώματα ακόμη και σ’ εκείνους για τους οποίους ο «δικαιωματισμός» δεν είναι προτεραιότητα. Και καταλαβαίνει ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ένας άνδρας στη θέση της Γκίλφοϊλ δεν θα δεχόταν επικρίσεις αν έμοιαζε στυλιστικά με λαϊκό τραγουδιστή· δεν θα άκουγε αστεία για τον αποτυχημένο γάμο του σε επίσημη θεσμική συνάντηση υψηλού επιπέδου· δεν θα κρινόταν επί τη βάσει των σχέσεών του με άλλους – για την ακρίβεια, μπορεί να μην κρινόταν καθόλου.
