«Εγκληματικές ομάδες που λεηλατούν ό,τι βρουν μπροστά τους, νταήδες που νομίζουν ότι είναι πάνω από τους νόμους και τις κοινωνίες, ποντικοί στα δημόσια ταμεία που κλέβουν τον δίκαιο κόπο πολιτών και των συναδέλφων τους». Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που εν ενεργεία υπουργός κυβέρνησης δεν μασάει τα λόγια του, δεν στρογγυλεύει τις γωνίες και αποδίδει με τις λέξεις που αρμόζουν τη ζοφερή πραγματικότητα. «Μετά τις ακρίδες του ΟΠΕΚΕΠΕ, ήρθαν και οι δολοφόνοι για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες», είπε από το Ηράκλειο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Η ουσία δεν βρίσκεται ούτε στα μέτρα για την οπλοκατοχή ούτε στη μόνιμη εγκατάσταση του «ελληνικού FBI» στη Μεγαλόνησο που ανακοίνωσε ο κ. Χρυσοχοΐδης, με αφορμή τα Βορίζια. Γιατί η παράνοια, το χάος και η εγκληματικότητα είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα πελατειακών σχέσεων. Είναι η ανοχή και η συγκάλυψη δεκαετιών, ο πράσινος χάρτης που έγινε μπλε, βουλευτές που «προστάτευαν» τα αναπαραγόμενα Ζωνιανά, οι ναρκέμποροι και τα κυκλώματα εκβιαστών και τρομοκρατίας που συναλλάσσονταν με την τοπική και την κεντρική εξουσία, απολαμβάνοντας πλήρη ασυλία. Τα διαρκώς «στραβά μάτια» που οδήγησαν στην τύφλωση. Που κατέληξαν ώστε ένα χωριό 500 κατοίκων να χρειάζεται 400 αστυνομικούς επίλεκτων μονάδων σε 24ωρη περιπολία.
Οι βεντέτες, οι μπαλωθιές, οι τηλεοπτικοί «σασμοί», οι γραφικότητες περί «λεβεντιάς» και οι ερμηνείες περί «παραδόσεων», που τροφοδοτούν παθογένειες, δίνουν στην Κρήτη το προβάδισμα στην κακοποίηση γυναικών και εφήβων στην Ευρωπαϊκή Ενωση παράλληλα με το μεγαλύτερο ποσοστό οπλοχρησίας και οπλοκατοχής.
Το πιο θρηνητικό, όμως, όταν σβήσουν οι προβολείς και κοπάσει ο θόρυβος είναι αυτή η γενιά που αναφέρεται διαρκώς χωρίς επώνυμα: του 43χρονου, του 48χρονου, του 39χρονου, του 30χρονου, του 25χρονου· νέοι άνθρωποι, που θα έπρεπε να είναι το παραγωγικό στήριγμα και πρότυπο της χώρας, να περνούν τη ζωή τους, όση δεν σπαταλούν με τα καλάσνικοφ ή τα θανατηφόρα τροχαία, στη βία, στις απειλές, σε παράνομες «επαγγελματικές» δραστηριότητες. Τα σχολεία που κλείνουν από τον φόβο των ριπών, τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ασφυκτικά περιβάλλοντα χωρίς τη χαρά της μάθησης, την ελευθερία του παιχνιδιού.
Η Κρήτη είναι πολιτική και κοινωνική πυριτιδαποθήκη. Οχι μόνο για το παρόν· κυρίως για το μέλλον της.
