Βορίζια, Παρνασσός, Χαλκίδα. Μεταξύ τους ξένα τα διάπυρα εγκληματικά πεδία, κοινή η αδυναμία της πολιτείας να τερματίσει τους διαρκείς πολέμους που τρέφονται από παροξυσμικούς ανταγωνισμούς, λεπιδοφόρα συμφέροντα και άσβεστα μίση.
Δεν είναι μόνο στο όνομα μιας προγονικής ηθικής, ενός εθιμικού δικαίου που διευθετούνται με χιλιάδες ριπές τα λεγόμενα «οικογενειακά» κρητικά ζητήματα. Σήμερα, είναι μάλλον άλλοθι η τιμή. Για άλλους λόγους πλέον, περισσότερο υλικούς, κάνει η προσφιλής, εμπορικά προσοδοφόρος, ανδρειοσύνη το αίμα θερμό να ρέει. Οι καβγάδες για το μέλι. Τα πολλά βαριά όπλα, μέσον επιβολής ισχύος, «παιχνίδι» των σκληροτράχηλων αρσενικών στις χαρές, είναι, συχνά, για την προστασία κατόχων τους στα ναρκοπέδια παράνομων ενασχολήσεων, όπως η εμπορία όπλων και ναρκωτικών και η «νύχτα». Φάνηκε λίγο στην υπόθεση της μαφίας των Χανίων, που επισκιάστηκε από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, των «Χασάπηδων» και των «Φραπέδων». Ολες μαφιόζικες οικονομίες διαπλεκόμενες με τοπικές εξουσίες και παρα-εξουσίες. Ποιος θα τα βάλει μαζί τους; Μειδιούν αλαζονικά οι επιτήδειοι μπροστά στα αιφνιδιασμένα μας μάτια.
Στον πολυδαίδαλο βόρβορο του οργανωμένου εγκλήματος, σχεδόν πάντα μετά την εξόντωση ενός εκ των «νονών», ακολουθεί αντεκδίκηση και μακραίνει η αλυσίδα του αίματος, που δεν συγκλονίζει την κοινωνία, διότι ξετυλίγεται έξω από το βεληνεκές του καθημερινού ανθρώπου. Ξεκαθαρίσματα σε πίστες με βαριές δουλειές, που γίνονται ορατές μόνο όταν πέσουν σφαίρες, συνθέτουν τη σκοτεινή εικόνα του τρόπου που παράγεται και ρέει το βρώμικο χρήμα. Και οι παράνομοι τρέχουν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους διώκτες τους.
Νεαροί ξεδίνουν πετσοκόβοντας «εχθρούς» με βεγγαλικά, λοστούς, μαχαίρια. Ο νεαρός που έπεσε νεκρός στο συναπάντημα θανάτου μεταξύ οπαδών ΑΕΚ και Ολυμπιακού στη Χαλκίδα ήταν το 15ο θύμα οπαδικής βίας την τελευταία 40ετία. Η βιαιοπραγία κατά αντιπάλου ως μέσον εξύψωσης της οικείας «θρησκείας». Απιαστοι όσοι μετατρέπουν νέους σε φανατισμένους ολετήρες και παρέχουν σε εν δυνάμει φονιάδες ασυλία.
Οπως σε όλες τις ιστορίες εγκλήματος, τα κλειδιά που λείπουν είναι η λειτουργία θεσμών και αρχών και η παιδεία. Την οργή του κόσμου για το αξερίζωτο κακό διαδέχεται η κόπωση, που εκφυλίζεται σε αδιαφορία απέναντι στη διαιώνισή του. Κάτι τόσο κοινωνικά οδυνηρό όσο τα παράλογα αναίτια φονικά, τα υποκινούμενα στυγερά εγκλήματα και οι πολλαπλές αλληλοεκκαθαρίσεις.
