Τα ΕΛΤΑ είναι ισχυρό σύμβολο μιας Ελλάδας που ενώ από νωρίς απέκτησε τα φτιασίδια μιας σύγχρονης χώρας, πασχίζει συνεχώς και ανεπιτυχώς να φθάσει στον ποθητό στόχο μιας ευνομούμενης, λειτουργικής κοινωνίας. Σήμερα τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο που και το παρελθόν (παρ’ όλα τα τεράστια προβλήματά του) προκαλεί έντονη νοσταλγία και αρνητικές συγκρίσεις με το σήμερα. Τα γνωρίζουν αυτά στην κυβέρνηση – πολιτικοί είναι, εξάλλου, και οι πολιτικοί είναι ευάλωτοι σε αλλαγές που αναστατώνουν τους ψηφοφόρους. Ομως, ο αιφνιδιασμός από την απόφαση της διοίκησης των ΕΛΤΑ να κλείσει εκατοντάδες γραφεία ανά την επικράτεια δεν δικαιολογεί την αμηχανία της κυβέρνησης μπροστά στο κύμα διαμαρτυρίας από πολίτες και δικούς της πολιτευτές.
Η κυβέρνηση και οι βουλευτές της (όπως και προηγούμενες κυβερνήσεις) όφειλαν να γνωρίζουν και πως τα ΕΛΤΑ έχουν πρόβλημα, και πως δεν δύναται να κλείσουν γραφεία στην επαρχία χωρίς πρώτα να έχουν μεταφέρει τις αρμοδιότητές τους αλλού στο ίδιο γεωγραφικό σημείο. Οφειλαν επίσης να γνωρίζουν πως έχουν αποτύχει να δώσουν ζωή στην ύπαιθρο, να διαχειριστούν τις προκλήσεις της εποχής με τρόπο που οδηγεί σε δίκαιη και σταθερή ανάπτυξη. Η διανομή πλούτου/επιδοτήσεων είναι στρεβλή. Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ αποκαλύπτει αυτό που όλοι γνωρίζαμε, ότι πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) πολιτικοί εξυπηρετούν αυτούς που τους εξυπηρετούν, όχι το σύνολο των πολιτών: κάποιοι πλουτίζουν χωρίς κόπο, με ευρωπαϊκά κονδύλια, ενώ άλλοι στερούνται αυτά που δικαιούνται από τους κόπους τους. Την ίδια ώρα, για «οικονομικούς λόγους», εξαφανίζονται ή αποψιλώνονται και τα ελάχιστα σύμβολα του κράτους –η αγροφυλακή, η αστυνομία, το ταχυδρομείο, τα δρομολόγια των ΚΤΕΛ, το αγροτικό ιατρείο, τα γραφεία του ΟΤΕ και της ΔΕΗ– αφήνοντας ανθρώπους στην τύχη τους, ευνοώντας δίκτυα οργανωμένων συμφερόντων. Οι απάτες με τις επιδοτήσεις, η ανοχή στην ανομία (από την οδήγηση χωρίς δίπλωμα έως το εμπόριο ναρκωτικών και τη βεντέτα) είναι σημάδια μιας κοινωνίας όπου το κράτος αδιαφορεί και οι πολίτες σαν να μην έχουν το σθένος να αντισταθούν. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν καλύπτει την ανάγκη για την ύπαρξη κράτους. Οσο η επαρχία μαραζώνει, τόσο θα χάνει υπηρεσίες, τόσο θα μαραζώνει. Οι γέροι θα υποφέρουν, οι νέοι θα φεύγουν, ο τόπος θα ερημώνει.
