Προσπερνώ το επικοινωνιακό Βατερλώ της κυβέρνησης για τα ΕΛΤΑ. Με βάση μια σειρά άλλων χειρισμών ήταν αναμενόμενο. Εκπληξη θα ήταν το αντίθετο. Τον πολίτη, διότι αυτός είναι ο τελικός κριτής, δεν τον απασχολεί αν για αυτό το χάος ευθύνεται το Υπερταμείο ή η διοίκηση των ΕΛΤΑ ή κάποιος άλλος. Ο λογαριασμός πηγαίνει στην κυβέρνηση. Ετσι, ένα μέτρο που υπό διαφορετικούς χειρισμούς θα είχε διαχειριστικό χαρακτήρα, εξελίσσεται σε σημαντικό πολιτικό πρόβλημα. Στα τρία αυτογκόλ αλλάζεις τουλάχιστον την αμυντική γραμμή.
Οσοι στέκονται απέναντι στο κλείσιμο των συγκεκριμένων καταστημάτων των ΕΛΤΑ επικαλούνται λόγους κοινωνικής συνοχής της επαρχίας, δηλαδή οι ηλικιωμένοι των αγροτικών περιοχών να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από την κεντρική εξουσία. Ετσι, τα ΕΛΤΑ είναι κάτι σαν την παραδοσιακή εστία γύρω από την οποία μαζεύονταν οι οικογένειες της επαρχιακής Ελλάδας. Μια επιχείρηση, διότι τα Ταχυδρομεία είναι μια οικονομική μονάδα, έχει μετατραπεί στο συλλογικό φαντασιακό στο νήμα που συνδέει το κέντρο με τα ακρότατα σημεία της περιφέρειας, ανεξαρτήτως κόστους.
Τα ΕΛΤΑ είναι μια οικονομική μονάδα που έχει μετατραπεί στο συλλογικό φαντασιακό στο νήμα που συνδέει το κέντρο με τα ακρότατα σημεία της περιφέρειας, ανεξαρτήτως κόστους.
Αυτή η ειδυλλιακή εικόνα με τη γιαγιάκα να περιμένει τον ταχυδρόμο να της φέρει τη σύνταξη ή το γράμμα από το ξενιτεμένο παιδί της, είναι αναμφίβολα συγκινησιακά φορτισμένη –άρα προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση– όμως δεν μπορεί να στηρίξει πολιτικές. Οι πολιτικές στηρίζονται στην ανάλυση κόστος/όφελος, όχι κατ’ ανάγκην με τη στενή λογιστική έννοια, αν και αυτή η διάσταση δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Αυτό που μετράει στην πολιτική είναι το παράδειγμα. Δηλαδή μια συνεκτική δέσμη αντιλήψεων και συμπεριφορών οι οποίες αποκρυσταλλώνονται σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις που συνθέτουν το πνεύμα μιας κυβέρνησης. Αν σε αυτό το παράδειγμα παρουσιαστούν ρωγμές, τότε υπονομεύεται, εν όλω ή εν μέρει, το κυβερνητικό αφήγημα.
Ετσι, όταν μια κυβέρνηση που επαγγέλλεται την ορθολογική διαχείριση των δημόσιων πόρων αρχίσει τις εξαιρέσεις από αυτή την κατευθυντήρια γραμμή, τότε ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Τα αιτήματα για εξαιρέσεις θα έρχονται πανταχόθεν. «Και τι είναι ένα έλλειμμα 15 εκατομμυρίων μπροστά στην κοινωνική συνοχή», σου λέει ο άλλος. Πρώτα πρώτα το έλλειμμα των ΕΛΤΑ είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά χάριν της συζητήσεως ας δεχθούμε τα 15 εκατομμύρια. Πιστεύει ο αναγνώστης πως αυτή η εξαίρεση σε λίγο δεν θα γίνει ο κανόνας; Η κοινωνική συνοχή είναι μια έννοια-λάστιχο έτσι ώστε μέσα της να χωρούν οι πάντες και τα πάντα. Και το καφενείο του χωριού συνέχει την κοινωνία του. Με αυτή τη λογική να βάλουμε στο ΕΣΠΑ τη δημιουργία καφενείων στα χωριά και στις κωμοπόλεις. Αν πέσουμε στην τρύπα της λογικής των επιδοτήσεων δεν θα βγούμε ποτέ από εκεί μέσα.
Στο κάτω κάτω η χρεοκοπία το μεγάλο πλήγμα το κατάφερε στην πατρίδα μας όταν διέρρηξε, σε εθνικό επίπεδο, την κοινωνική συνοχή της. Η νοσταλγία έχει μια γλυκύτητα, όμως η πολιτική απαιτεί ορθολογικές αποφάσεις με καθαρό μυαλό.
