Αποτελεί ένα μυστήριο πώς γίνεται βουλευτές και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που εγκαλούν την ηγεσία του ότι παρέδωσε την παράταξη σε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, να υιοθετούν στην πράξη πολιτικές ΠΑΣΟΚ. Στο κάτω κάτω όλοι οι υπουργοί, από όποιον χώρο και αν προέρχονται, ακολουθούν την κυβερνητική πολιτική. Δεν είναι ιδεολογικοί και πολιτικοί Δούρειοι Ιπποι. Ομως όταν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ευρύτερου κεντροδεξιού χώρου επιζητούν να ασκείται κοινωνική πολιτική μέσω της παραγωγής ελλειμμάτων, όλοι τους ακολουθούν συνταγή ΠΑΣΟΚ, χωρίς φυσικά να το αντιλαμβάνονται, διότι ο κρατισμός διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και για να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, κοινωνική πολιτική ασκεί μια κυβέρνηση μέσω της αναδιανομής του πλούτου. Κάτι που προϋποθέτει την παραγωγή πλούτου. Η άσκηση κοινωνικής πολιτικής μέσω ελλειμμάτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Τα ζήσαμε και μυαλό δεν βάλαμε.
Για να είμαι δίκαιος, τον κρατισμό στην Ελλάδα δεν τον έφερε το ΠΑΣΟΚ. Απλώς τον κορύφωσε και από μια οικονομική θεωρία και πρακτική τον ανήγαγε σε τρόπο άσκησης εξουσίας. Εκτισε ένα κράτος από το 1981 που διαιώνιζε μέσω των δομών του την εξουσία του. Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έφυγε, το κράτος όμως έμεινε διότι ο κρατισμός ήταν βαθιά ριζωμένος στη συνείδηση του Ελληνα. Από τον Εμφύλιο και μετά, ολόκληρο το οικονομικό θαύμα συντελέστηκε με το μοντέλο του καπιταλισμού υπό κρατική διεύθυνση. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν λάτρης αυτού του μοντέλου που δεν το εγκατέλειψε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974. Μπορεί ο ίδιος να ανανεώθηκε πολιτικά –έκανε και αυτός το rebranding του– όμως στην οικονομική πολιτική ακολούθησε τον δοκιμασμένο δρόμο του κρατικού ελέγχου της Οικονομίας, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από τον κόσμο της παραγωγής και του εμπορίου για «σοσιαλμανία».
Από τον Εμφύλιο και μετά, ολόκληρο το οικονομικό θαύμα συντελέστηκε με το μοντέλο του καπιταλισμού υπό κρατική διεύθυνση.
Ενώ συνέβαιναν αυτά στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ και στη Βρετανία ακούγονταν και ωρίμαζαν οι ιδέες για μια οικονομία με τις ελάχιστες κρατικές παρεμβάσεις που έφεραν στην εξουσία τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Για μια ακόμη φορά η πατρίδα μας εκινείτο σε αντίθετη φορά από το ρεύμα που θα σάρωνε τον κόσμο. Οι ελάχιστοι εγχώριοι θαυμαστές του πολύ γρήγορα αντιμετωπίστηκαν από ένα ολόκληρο «προοδευτικό» σύστημα ως γραφικοί και απαξιώθηκαν, ενώ η διαφθορά και η διαπλοκή μέσω των διαβόητων ΔΕΚΟ άλλαζαν ολόκληρο το οικονομικό τοπίο. Το κράτος ποτέ δεν επανιδρύθηκε διότι, ενώ υπήρχε εκφρασμένη η πολιτική βούληση, δεν υπήρχε ούτε η σχετική τεχνογνωσία ούτε κυρίως η διάθεση των πολιτών για αυτό. Ετσι πορευθήκαμε μέχρι τη χρεοκοπία, αλλά απ’ όσο βλέπω το πάθημα δεν έγινε μάθημα.
Ενας λαός που διακύβευσε το 2015 την υπόστασή του για να διατηρήσει τα κεκτημένα του, είναι απολύτως φυσιολογικό να αντιδρά επειδή κλείνουν 200 καταστήματα ενός ζημιογόνου κρατικού οργανισμού, δέκα χρόνια μετά. Αλλά οι κυβερνητικοί βουλευτές τι ρόλο παίζουν;
