Μια κυβέρνηση που δημιούργησε εκ του μη όντος πρόβλημα με τη διαχείριση του Αγνωστου Στρατιώτη, είναι φυσικό κι επόμενο να εξαγάγει αυτό το πρόβλημα σε όλη την επικράτεια, ανακοινώνοντας το ξαφνικό κλείσιμο 204 καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ).
Δεν θα σταθούμε αν πρέπει ή όχι να κλείσουν τα εν λόγω καταστήματα. Τα νούμερα, όπως τα παρουσιάζει η κυβέρνηση, είναι αμείλικτα, το ίδιο και οι ζημίες του οργανισμού. Το πρόβλημα είναι η αλαζονεία της κυβέρνησης, που θαρρεί ότι μπορεί να λύνει προβλήματα με ένα νόμο κι ένα άρθρο, χωρίς δηλαδή την παραμικρή διαβούλευση και χωρίς σχέδιο Β για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν. Θα πει κάποιος: «Εδώ για τον Αγνωστο Στρατιώτη δεν συζήτησε ούτε με το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, περίμενες να κουβεντιάσει με τους βουλευτές και, πολύ περισσότερο, με τις τοπικές κοινωνίες μια τέτοια μεγάλη –όπως προκύπτει από τις αντιδράσεις– αλλαγή;». Σωστό και αυτό…
Βεβαίως, κατόπιν εορτής και αντιδράσεων, σκαρώθηκαν κάποιες λύσεις σαν τον «ταχυδρόμο του χωριού», αλλά θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα εάν είχε γίνει ένα πιλοτικό πρόγραμμα, το οποίο θα επιδεικνυόταν στις κοινωνίες όπου τα καταστήματα θα κλείσουν, έτσι ώστε να μη νιώσουν οι πολίτες έρμοι από το κράτος.
Αν γινόταν διαβούλευση πιθανώς κάποιος να μνημόνευε την πρόταση που έκανε ο κ. Σταύρος Μπένος, ο οποίος από το 2003 έβλεπε το σημερινό κλείσιμο. Πρότεινε, τότε, να περάσει η λειτουργία των ΕΛΤΑ στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, έτσι ώστε σε κάθε χωριό να υπάρχει ένα «one stop shop» για κάθε κρατική λειτουργία και υπηρεσία (ΣΚΑΪ, 3.11.2025). Κάποιος άλλος μπορεί να θυμόταν ότι «τα ΕΛΤΑ ήταν κερδοφόρα μία 20ετία πριν. (…) Ο τζίρος το 2008 ξεπέρασε τα 550 εκατ. ευρώ, τα κέρδη τους ήταν άνω των 20 εκατ. με το ΕΒΙΤDA να υπολογίζεται σε 30-40 εκατ.» («Τα Νέα», 3.11.2025). Μέσα σε αυτή τη διαβούλευση και πριν επέλθει το μοιραίο, θα μπορούσαν να ερωτηθούν οι αρμόδιοι της περιόδου 1998-2008 –ο κ. Κωστής Χατζηδάκης ήταν ένας από αυτούς!– «ρε, παιδιά τι κάνατε εσείς τόσο καλά και είχατε κέρδη για να μπορέσουμε εμείς να περιορίσουμε τις ζημίες;».
Τώρα η κυβέρνηση μπήκε πάλι σε μια αχρείαστη δίνη, υπό τη σημαία τού «όλα τα γνωρίζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε» και απλώς τα ανακοινώνουμε. Αυτοκτονεί λόγω της αλαζονείας της. Το χειρότερο, δε, είναι ότι τα επικοινωνιακά τρικ, που τόσο καλά δούλευαν τα προηγούμενα χρόνια, έχουν τρωθεί λόγω πολυχρησίας. Δεν πείθουν πια ούτε τους βουλευτές της πλειοψηφίας. Αυτοί νιώθουν βαριά την ανάσα μιας μπαϊλντισμένης από δικαιολογίες κοινωνίας και μεταφέρουν τον αχό προς τα πάνω. Το ερώτημα είναι αν τους ακούει κανείς…
