Οι πολιτικές διαφωνίες δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς προσωπικές διαφωνίες, γιατί τότε δεν αφορούν κανέναν πλην των πρωταγωνιστών. Ο πολίτης δεν νοιάζεται για αυτές, αντιθέτως τον απωθούν όταν έχει την έγνοια του για το πώς θα τα βγάλει πέρα έως το τέλος του μήνα. Περιμένει από τους πολιτικούς του είτε απτές προτάσεις, που θα κάνουν τη διαφορά στη ζωή του, είτε βαθιά πολιτικές τοποθετήσεις για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Διαφωνίες ή ακόμη και καβγάδες για το ποιος θα φυλάει ή θα σκουπίζει το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη αποτελούν φανταστικό υλικό για τις παραπολιτικές στήλες και τίποτα παραπέρα.
Η Ν.Δ. έχει στο ιστορικό της μια μακρά παράδοση εσωτερικών διενέξεων, που είχαν μεγάλο κόστος για την ίδια και τη χώρα. Τα τελευταία χρόνια το απέφυγε για δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα γιατί λειτούργησε σαν συγκολλητική ουσία το ορμητικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, που ένωσε τη Ν.Δ. στην προσπάθεια να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να έλθει στην εξουσία. Το έχουμε ξαναπεί, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που ένωνε τη Ν.Δ., όπως ήταν ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ για μερικά χρόνια.
Είναι σημαντικό η Ν.Δ. να παραμείνει σε ποσοστά που θα της επιτρέψουν να είναι ο βασικός κορμός, με όρους κυριαρχίας, της όποιας κυβέρνησης προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Ταυτόχρονα λειτούργησε η «τριγωνοποίηση» του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έφερε κάτω από την ίδια στέγη τους κλασικούς ψηφοφόρους της Ν.Δ., τη λαϊκή Δεξιά και πολλούς κεντρώους και κεντροαριστερούς «πολιτικούς πρόσφυγες», που τον έβλεπαν σαν αντίδοτο στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώθηκαν δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι με αυτόν τον τρόπο. Ενας έμπειρος πολιτικός περιέγραφε πρόσφατα το σοκ που υπέστη όταν πήγε σε δύο διαφορετικές βιβλιοπαρουσιάσεις, του Αλέξη Πατέλη και του Ευριπίδη Στυλιανίδη. «Ηταν δύο εντελώς διαφορετικοί πλανήτες», μονολογούσε και περιέγραφε δύο «ενορίες» που πιστεύουν σε «άλλο Θεό». Και όμως, συνυπήρξαν κάτω από την ίδια στέγη. Θα συνεχίσουν;
Πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία έξι χρόνια. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει κάποιος αντίπαλος απέναντι, που μπορεί να συσπειρώσει τη Ν.Δ. Η κοινωνία έχει πάει, μαζί με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, προς τα δεξιά και η κούραση της δεύτερης τετραετίας είναι όπως πάντα εξοντωτική. Ενα κομμάτι της ιστορικής ηγεσίας και βάσης της Ν.Δ. έχει αποξενωθεί από αυτήν, για διάφορους λόγους. Πολλοί κεντρώοι ψηφοφόροι ζορίζονται γιατί βλέπουν σπασμωδικές κυβερνητικές κινήσεις, αλλά δεν τους εμπνέει κάποιος από την αντιπολίτευση ως εναλλακτική στον νυν πρωθυπουργό. Οπως έχουν τα πράγματα, είναι σημαντικό η Ν.Δ. να παραμείνει σε ποσοστά που θα της επιτρέψουν να είναι ο βασικός κορμός, με όρους κυριαρχίας, της όποιας κυβέρνησης προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Αλλιώς μας περιμένει μια μακρά περίοδος πολιτικής αστάθειας, με πολλά μικρά ή μικρομέγαλα κόμματα χωρίς καμία προοπτική στιβαρής διακυβέρνησης μέσα σε ένα ασύλληπτα επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον. Το πώς θα αποφευχθεί αυτό είναι σήμερα ένας πολιτικός γρίφος.
