Ενοχλημένη η «προοδευτική» ιντελιγκέντσια από το πλήθος που συμμετείχε στις παρελάσεις και κυρίως από το φρόνημα της νεολαίας –διότι υπάρχει και η νεολαία που τιμά την ελληνική σημαία– άρχισε να αναμασάει την πομφόλυγα του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς, που επωάζεται σαν το φίδι μέσα στο αυγό του σε αυτές τις εκδηλώσεις. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτοί που αντιτίθενται στην Αριστερά θα πρέπει να παρομοιάζονται με φίδια ή στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση να χαρακτηρίζονται ακραίοι. Αντιλαμβάνομαι πως η ιδεολογική πάλη είναι σκληρή, όμως όταν δεν διεξάγεται με επιχειρήματα και ιστορικές αναφορές, μοιραία καταλήγει στο ανάθεμα. Πιθανόν οι διανοούμενοι του «χώρου» να πιστεύουν ακόμη ότι φέρουν στις αποσκευές τους το Ιερό Δισκοπότηρο της θεωρίας και της πράξης, όμως η ζωή και η Ιστορία στάθηκαν σκληρές απέναντί τους. Τους διέψευσαν. Και η απόρριψη και η ματαίωση οδηγούν σε λόγο παραληρηματικό. Εξ ου και το αυγό του φιδιού της Ακροδεξιάς και η βλακώδης έκφραση περί «ακροκεντρώων».
Είναι εντελώς φυσιολογικό όταν ακόμη και σήμερα πιστεύουν πως η θεωρία τους φέρει την απόλυτη αλήθεια, και ως εκ τούτου είναι και οι ίδιοι κάτοχοι ενός ηθικού πλεονεκτήματος, τότε τον Αλλο να μην τον αντιμετωπίζουν ως αντίπαλο, αλλά ως εχθρό. Γι’ αυτό, από τον λόγο της μαρξιστικογενούς Αριστεράς αναδύεται εχθροπάθεια. Ακόμη και μια, εκ πρώτης όψεως, απλώς ναρκισσιστική πολιτική θέση κρύβει στο βάθος της το εξ αποκαλύψεως ηθικό πλεονέκτημα. Οταν κάπου στις αρχές της Μεταπολίτευσης και πριν από τις καταστροφικές, για την ανανεωτική Αριστερά, εκλογές του 1977 ο Λεωνίδας Κύρκος διατράνωνε πως «είμαστε το άλας της πολιτικής», επιβεβαίωνε την αίσθηση μιας υπεροχής που αποτυπωνόταν και στην έκφραση πως «είμαστε το μικρό κόμμα με τη μεγάλη γραμμή». Οι λίγοι, αλλά εκλεκτοί. Παλιότερα αποκαλούνταν επαγγελματίες της επανάστασης, αργότερα αυτοαναγορεύθηκαν σε φωτισμένη πρωτοπορία, σταυροφόροι και ιεραπόστολοι μαζί, στον αγώνα «για να γυρίσει ο Ηλιος». Εναν αγώνα που τους τον ανέθεσε η Ιστορία, όπως με έπαρση υπονοούν.
Οι μεσσιανικές και σωτηριολογικές, θεολογικού τύπου, αντιλήψεις ήταν και παραμένουν ξένες στα αστικά κόμματα και αποτελούν «προνόμιο» μόνον της Αριστεράς.
Από την άλλη μεριά, δεν θυμάμαι κανένα αστικό κόμμα να επαγγέλλεται την έλευση του επίγειου παραδείσου ούτε να ισχυρίζεται πως διακονεί μια επιστημονική θεωρία η οποία θα αλλάξει νομοτελειακά τον κόσμο. Τέτοιες μεσσιανικές και σωτηριολογικές, θεολογικού τύπου, αντιλήψεις ήταν και παραμένουν ξένες στα αστικά κόμματα και αποτελούν το «προνόμιο» μόνον της Αριστεράς. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς οι μη μαρξιστές διανοούμενοι λειτουργούν ατομικά, χωρίς να εντάσσουν τις απόψεις τους, οργανικά, στην υπηρεσία κάποιας παράταξης. Ετσι, τα αστικά κόμματα απουσιάζουν από τις ιδεολογικές μάχες. Το πεδίο τους είναι η πολιτική εν κενώ ιδεολογίας.
Η Αριστερά, σε όλες τις ποικιλίες, ακόμα και σήμερα πιστεύει στον εξ Αποκαλύψεως λόγο τον οποίον φέρει αποκλειστικά αυτή. Συνεπώς όσοι αντιδρούν σε αυτόν, παλιότερα βαφτίζονταν «αντιδραστικοί», σήμερα ακροκεντρώοι και ακροδεξιοί. Πάντα ακραίοι.
