Η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ιδρύθηκε το 1836. Η ιστορία της συμπίπτει χρονικά με την ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Στο διάστημα αυτό των, κοντά, δύο αιώνων, ήταν πολλές οι αναταράξεις και οι δυσκολίες. Αλλα επεισόδια παρέμειναν στην εσωτερική ζωή της σχολής, άλλα απασχόλησαν τον δημόσιο βίο και καταγράφηκαν στον Τύπο της κάθε εποχής. Ας αναφέρουμε μόνο ονόματα –ενδεικτικά– που συνδέθηκαν με την πορεία της: Γεώργιος Ιακωβίδης, Κωνσταντίνος Παρθένης, Παντελής Πρεβελάκης, Γιάννης Μόραλης (δίδαξε επί 35 χρόνια, από το 1947), Σπύρος Παπαλουκάς, Γιάννης Παππάς, Παναγιώτης Τέτσης, Νίκος Κεσσανλής… η αλυσίδα μεγάλη, δεν θα έφτανε ο διαθέσιμος χώρος.
Στο διάστημα των 190, αυτών, χρόνων, διέσχισε πολέμους, εμφυλίους, δικτατορίες, αναγνωρίστηκε για το έργο της, φιλοξένησε και γαλούχησε σπουδαίους δασκάλους και καλλιτέχνες. Αν διατρέξει κανείς την πορεία της ΑΣΚΤ, βλέπει σε μικρογραφία αλλά και μεγέθυνση τα ίδια προβλήματα από τα οποία πάσχει και το ελληνικό κράτος. Το φιλότιμο και την αυτοθυσία ορισμένων, τη μικροπολιτική και την ιδιοτέλεια άλλων, την αδιαφορία και την υποχρηματοδότηση από την επίσημη πολιτεία. Τα πρώτα μνημονιακά μέτρα την έθιξαν δραστικά το 2011. Βρέθηκε από 3.800.000 ευρώ να λαμβάνει 1.300.000, που σταδιακά έγιναν 840.000. Ομως, όταν, άρχισε κάπως να αποκαθίσταται το οικονομικό, αναδύθηκε η εσωτερική αρρυθμία. Σε δημοσίευμά της η «Κ» (30/10) αναφέρει ότι φέτος δεν λειτουργούν 7 εργαστήρια από 18, καταγγέλλεται απουσία επαρκούς φύλαξης και καθαριότητας, ενώ «εμφύλιος» μαίνεται ανάμεσα σε καθηγητές της. Η παλαιότερη γενιά συνταξιοδοτείται, η στελέχωση των κενών θέσεων δεν προχωράει γιατί μικροσυμφέροντα και κηδεμονίες, διοικούντων και αντιπολιτευομένων, τρικλοποδίζουν την απεμπλοκή από τα χρονίζοντα προβλήματα. Μόνος κερδισμένος, σε αυτήν την περίπτωση, θα ήταν η ΑΣΚΤ και οι σπουδαστές της, αλλά, και εδώ, ο μικρόκοσμος θριαμβεύει.
Οι μικρόκοσμοι που σπαράσσονται και η συνακόλουθη πολιτική εκμετάλλευση δεν χαρακτηρίζουν μόνο την ΑΣΚΤ. Ο διχασμός πλήττει όλες τις «τέχνες» στη χώρα μας, όχι μόνο τις καλές.
Αρα, η «συνοδοιπορία» ΑΣΚΤ και ελληνικού κράτους να θεωρηθεί δεδομένη και να αρχειοθετηθεί μέχρι νεωτέρας; Θα ήταν βολικό αν δεν ήταν διαλυτικό. Προκρίνει τις άχρηστες φιλοδοξίες και κλαδεύει τις δημιουργικές. Οδηγεί στην αχρωμία, πνίγοντας το κέφι και το μεράκι για μάθηση και δουλειά.
