Πουλάνε μαγκιά, τρομοκρατούν ανηλίκους, ληστεύουν, δέρνουν αδυνάμους και αντιπάλους, μετατρέπουν με το αζημίωτο τον δρόμο σε πεδίο μαχών. Είναι νέοι που για ένα γρήγορο «μεροκάματο» εύκολα μπλέκουν με ναρκωτικά, εκβιάζουν, ακόμη και σκοτώνουν. Οπως οι δύο νεαροί, φερόμενοι ως δράστες της διπλής δολοφονίας στο κάμπινγκ της Φοινικούντας. Οπως τόσα άλλα παιδιά που έχοντας εσωτερικεύσει την ταμπέλα του «αλήτη», περνούν στην παρανομία. Ορισμένοι, πιασμένοι στα πλοκάμια κάποιας μαφίας, καταγίνονται ευκαιριακά με σκοτεινές εξυπηρετήσεις, ντελίβερι ουσιών, εκβιασμούς, προστασία…
Δεν είναι τέρατα που πλάστηκαν μέσα σε ακραίες κοινωνικές συνθήκες. Είναι, τα περισσότερα, παιδιά κοινών οικογενειών. Δεν τα ξεχωρίζεις μέσα στο νεαρόκοσμο. Και όμως. Δύο εκατοντάδες 20άρηδες συλλαμβάνει κάθε χρόνο η αστυνομία για απόπειρα ανθρωποκτονίας ή και ανθρωποκτονία και μερικές χιλιάδες για σοβαρές σωματικές βλάβες. Τι έχει συμβεί; Τι έφθειρε τις εσωτερικές αντιστάσεις τόσο πολλών νέων ανθρώπων στο κακό, τι μείωσε μέσα τους την απόσταση που χωρίζει την παρεκκλίνουσα σκέψη από την εγκληματική πράξη; Το έλλειμμα ευκαιριών; Οι αποκλεισμοί; Η διαβίωση στις σκοτεινές περιοχές του Διαδικτύου με τα απειράριθμα παραδείγματα εγκλημάτων που πυροδοτούν μιμητικά κύματα επιθετικότητας και βαναυσοτήτων; Η υποχώρηση αξιών; Το γκρέμισμα ηθικών οχυρών; Η απαξίωση νόμων και κανονισμών; Ολα μοιάζουν να επιτρέπονται όταν δεν πιστεύεις σε κάτι.
Οταν είναι καθημερινός ο κανιβαλισμός στους δρόμους, μη σεβαστός ο δημόσιος χώρος από κοινωνικές ομάδες που προβαίνουν ανεμπόδιστα σε επίδειξη ισχύος, αναποτελεσματικοί οι μηχανισμοί ελέγχου, εμφανής η διαφθορά. Ατομικισμός, κυνισμός, θολές στοχεύσεις, φιλοπόλεμοι μύθοι, άκρατοι ανταγωνισμοί συνεργούν για να πλήξουν τελειωτικά την ήδη λίγη κοινωνική ορθοφροσύνη και συνοχή.
Είναι ζωές εύθραυστες οι σημερινές, σε κοινωνίες εύθραυστες, περίπλοκες, που δεν πατούν σε βεβαιότητες, που έχουν εθιστεί στις διαρκείς μεταβολές, στα αντικείμενα και στις σχέσεις μιας χρήσης, στις συνοπτικές διαδικασίες. Ολο και περισσότεροι νέοι, με ξεθεμελιωμένη την εμπιστοσύνη στο μέλλον, χτίζουν τις μέρες τους με τα υλικά του παρόντος και συχνά ναυαγούν μέσα στην απουσία ορίων. Κάποια στιγμή, ίσως αρχίσουν να χαράσσονται γι’ αυτούς, και πάλι, τα όρια αυτά. Διότι η ζωή δεν προχωράει για πολύ πάνω σε δρόμους που οδηγούν στο πουθενά και στο τίποτα…
