Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε παθιασμένος Θεσσαλονικιός και πολιτικά ένας άνθρωπος που θεωρούσε αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα να σκέπτεται και να πράττει ελεύθερα. Αυτό το δικαίωμα ήταν που αμφισβήτησαν όσοι σκόπιμα απουσίασαν από την κηδεία και εκείνοι που «έραναν» με δηλητήριο μέσα από το Διαδίκτυο (κυρίως) τον τάφο του.
Κάποιοι τον πετροβόλησαν στο ύστατο χαίρε και ας τον τραγούδησαν εν ζωή με πάθος και συμπορεύθηκαν, εκείνοι μέσω του «κόμματος» και εκείνος πάντα ανένταχτος, στις φυλακές και στους πολιτικούς αγώνες. Οπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος είχε πολιτική άποψη, την οποία δεν δίσταζε να εκφράσει δημόσια, ούτε να την αλλάξει εάν κατά την κρίση του τα πράγματα όδευαν προς λάθος κατεύθυνση.
Εδώ ήταν η διαφορά με όσους «πετροβόλησαν» το φέρετρό του. Κατ’ εκείνους εδικαιούτο φυσικά να έχει διαφορετική από τη δική τους άποψη, «αρκεί αυτή να ήταν η σωστή». Ομως ο Σαββόπουλος, όπως με τα τραγούδια του έτσι και πολιτικά, ήθελε να πορεύεται με γνώμονα την ενότητα του λαού, αποφεύγοντας κάθε τι που θα μπορούσε να προκαλέσει διχασμό και φυσικά την ελευθερία της σκέψης του.
Η ιστορία που μου αφηγήθηκε ο φίλος Τάσος Τζήκας για το πώς ο Νιόνιος δεν διεκδίκησε τη δημαρχία στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη είναι ενδεικτική τού πώς αντιλαμβανόταν την πολιτική. Ηταν το 1998 όταν εγκατέλειψε την Αθήνα για να εγκατασταθεί και να ζήσει στη γενέτειρά του. Εκείνη την εποχή, στην τοπική κοινωνία είχε αρχίσει να διακινείται σε πνευματικούς και επιχειρηματικούς κύκλους η ιδέα της εκλογής δημάρχου που δεν θα τον «τραβάει το κόμμα απ’ το μανίκι».
Στις συζητήσεις στο πατάρι του «Ιανού» έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για τον Διονύση Σαββόπουλο, «άξιο τέκνο της πόλης, ποιητή της καθημερινότητάς μας, αυθεντικό ριζοσπάστη που παρέμενε καινοτόμος ακόμη και όταν ξάφνιαζε με τις αλλαγές πορείας του».
Ενα μεσημέρι, αντιπροσωπεία από τους Τζήκα, Νίκο Καρατζά, ιδιοκτήτη του «Ιανού», και Γιώργο Σκαμπαρδώνη, συγγραφέα, πήγαν στο επί της οδού Μητροπολίτου Ιωσήφ διαμέρισμά του και του έκαναν πρόταση να τεθεί υποψήφιος υπερκομματικού συνδυασμού.
Η ιδέα άρεσε στον Σαββόπουλο και στην κουβέντα τέθηκαν οι πρώτες σκέψεις και προτάσεις σχετικά με το πρόγραμμα.
Υπήρχε όμως ένα εμπόδιο: μέχρι τότε τον δήμαρχο, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, τον έβγαζε το ισχυρότερο κόμμα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) και ως εκ τούτου ο Σαββόπουλος δεν είχε καμία τύχη χωρίς χρίσμα ή έστω στήριξη. Ο Σαββόπουλος, όμως, δεν ήθελε να είναι ένας κομματικός δήμαρχος και έτσι, ύστερα από πολλή σκέψη, απέρριψε την πρόταση. Χρειάστηκε να περάσουν δώδεκα χρόνια για να κάνει η Θεσσαλονίκη την υπέρβαση, εκλέγοντας δήμαρχο εκτός «κομματικού σωλήνα», τον Γιάννη Μπουτάρη, το άστρο του οποίου δεν είχε ανατείλει ακόμη τότε.
