Οπως έχουμε τους εποχικούς εργάτες έχουμε και τα εποχικά διλήμματα. Ή, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έχουμε τα επετειακά διλήμματα. Ολα τετριμμένα, καθώς επαναλαμβάνονται άπαξ του έτους από το 1974 και εντεύθεν. Και ως γνωστόν το τετριμμένο μπορεί να κουράζει, όμως προκαλεί και κάτι μεταξύ θαυμασμού και απορίας για την αντοχή του στον χρόνο. Εδώ και μισόν αιώνα δεν μπόρεσα τελικά να καταλάβω αν το «ΟΧΙ» το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός.
Οπως δεν έχω καταλάβει αν τη Θεσσαλονίκη την απελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ ή αν απλώς οι Γερμανοί την εγκατέλειψαν. Είμαι σίγουρος πως αυτά τα δύο διλήμματα θα ταλαιπωρούν την κοινή γνώμη και για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Για την «προοδευτική» ιντελιγκέντσια ένας φασίστας δικτάτορας, εξ ορισμού, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι το θετικό, πολύ δε περισσότερο να αρνηθεί το χατίρι σε ομοϊδεάτη του. Αυτό είναι για την Αριστερά της Μεταπολίτευσης αξίωμα. Και τα αξιώματα δεν χρήζουν αποδείξεως. Συνεπώς, από τη στιγμή που το «ΟΧΙ» δεν μπορεί να το είπε ο Μεταξάς, κάποιος θα πρέπει να το έχει πει. Και εδώ μπαίνει ο λαός, ο οποίος συσκέφθηκε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και βροντοφώναξε το «ΟΧΙ». Κάπως έτσι προέκυψε μία από τις ανοησίες της Μεταπολίτευσης ότι το «ΟΧΙ το είπε ο λαός». Είναι εύλογο στην εξιστόρηση των «προοδευτικών» ο Μεταξάς να μην έχει θέση. Η παρουσία του και η στάση του εκείνο το ηρωικό ξημέρωμα χαλάει όλο το αφήγημά τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν πώς ένας δικτάτορας βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του.
Η Αριστερά παγκοσμίως προτάσσει τις ιδεολογικές αρχές της επί του εθνικού συμφέροντος. Αυτός είναι ο ορισμός του διεθνισμού.
Διότι η Αριστερά στην Ελλάδα και παγκοσμίως λειτουργεί αντιστρόφως. Προτάσσει τις ιδεολογικές αρχές της επί του εθνικού συμφέροντος. Αυτός είναι ο ορισμός του διεθνισμού. Ή, αν θέλετε να το στρογγυλέψω για να μην προκαλέσω τις μαινάδες της Αριστεράς, τα εθνικά συμφέροντα τα ταυτίζει με τα ιδεολογικά της προτάγματα.
Ας έρθω τώρα στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Εδώ διεξάγεται μια τοπική μάχη. Η Αριστερά, πριν από λίγα χρόνια, υφάρπαξε μια απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και, αυθαιρετώντας, χάραξε σε μια αναμνηστική πλάκα πως τη Θεσσαλονίκη απελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ. Φυσικά τη Θεσσαλονίκη ουδείς την απελευθέρωσε, οι Γερμανοί για τις ανάγκες του πολέμου την εγκατέλειψαν για να μην εγκλωβιστούν από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό. Μάλιστα, όλες οι πηγές αναφέρουν πως τα γερμανικά στρατεύματα αποχώρησαν από την πόλη συντεταγμένα και ανενόχλητα. Διά ταύτα: Είσοδος των ανταρτών από τα ανατολικά έγινε ευθύς ως αποχώρησε η Βέρμαχτ προς τα δυτικά. Ολα τα υπόλοιπα αφορούν μύθους και αφηγήσεις για να διαιωνίζεται μια ιδεολογικοποιημένη ανάγνωση της Ιστορίας.
Αυτές οι αδιέξοδες συζητήσεις τροφοδοτούν πρόσθετες εντάσεις, καθώς η μονοδιάστατη ερμηνεία της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου έχει ενσωματωθεί πλήρως στην ταυτότητα σύμπασας της Αριστεράς.
