«Οχι τσιγαράκι και κιθάρα στον Αγνωστο Στρατιώτη», σχολίασε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν του έδειξαν ένα βίντεο όπου άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. απομακρύνουν –ευτυχώς όχι με τους γνωστούς αστυνομικούς τρόπους– κάποιους νεαρούς οι οποίοι κάπνιζαν στο πεζοδρόμιο πενήντα μέτρα μακριά από το μνημείο, εκεί όπου είναι γραμμένα τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών (ΣΚΑΪ, 29.10.2025). Λογικό, αφού η κυβέρνηση, με ένα νόμο κι ένα σχεδιάγραμμα οριοθέτησε τα ιερά και τα όσια του έθνους μέχρι το οδόστρωμα της λεωφόρου Αμαλίας και επιπλέον ας θυμηθούμε ότι και ο Στυλιανός Παττακός κυνηγούσε τις γόπες.
Το σημαντικό όμως σε αυτήν την περίπτωση είναι να δούμε την πολιτική μηχανική του ζητήματος «Αγνωστος Στρατιώτης», πώς δηλαδή δημιουργήθηκε ένα θέμα χωρίς λόγο. Λέμε «χωρίς λόγο», διότι έχουμε ένα σκασμό νόμους προστασίας όλων των δημόσιων χώρων. Ακόμη και ο ποινικός κώδικας του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει «φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή» για όποιον μουντζουρώνει αντικείμενο «που χρησιμεύει για το κοινό όφελος ή καλλιτεχνικό ή ιστορικό μνημείο». Εκτός αυτού υπάρχουν νόμοι περί της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς (3028/2002, 4619/2019) και διάσπαρτες άλλες διατάξεις που θεωρητικώς έπρεπε να κάνουν την Ελλάδα την πιο καθαρή χώρα της υφηλίου.
Ευτυχώς, τα περί αρμοδιότητος του ΥΕΘΑ για την «προστασία» του μνημείου (δηλαδή από τον στρατό) αποσύρθηκαν νωρίς και μετά πολλά κυβερνητικά πέρα-δώθε η ΕΛ.ΑΣ. παρουσίασε «ειδικό επιχειρησιακό σχέδιο»(!) με το οποίο «διατίθενται σε 24ωρη βάση πεζές περιπολίες εμφανούς αστυνόμευσης, καθώς και περιπολίες ασφάλειας, για την επιτήρηση του χώρου (…) Εχει οριστεί αξιωματικός ως επικεφαλής» και προβλέπεται η σχηματοποίηση-ανάπτυξη επιπλέον 20 ενστόλων για ειδικές περιστάσεις («Καθημερινή», 30.10.2025). Βεβαίως, αυτές οι περιπολίες και οι αστυνομικοί θα λείψουν από κάποια γειτονιά της Αθήνας, όπου τις έχουν πραγματικά ανάγκη, αλλά αν πρόκειται για το θεαθήναι, ας πάει και το παλιάμπελο.
Ενας από τους λόγους της ελληνικής χρεοκοπίας ήταν η διαχρονικώς στρεβλή κατανομή των πόρων του ελληνικού κράτους. Σπαταλήθηκαν πολλά για το θεαθήναι ή για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. «Μικρό κακό οι περιπολίες», θα πουν κάποιοι. Θα συμφωνήσουμε, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούμε αστυνομικό και δεν θα τον βρίσκουμε, διότι πάρα πολλοί είναι αποσπασμένοι στη φύλαξη υψηλών προσώπων και ιερών τόπων. Θα παρηγορηθούμε όμως βλέποντας τις 24ωρες περιπολίες σε ένα μέρος όπου από πάνω είναι η φρουρά της Βουλής, από κάτω πολλοί αστυνομικοί και δίπλα σταθμεύει κοτζάμ κλούβα των ΜΑΤ.
