Είναι φανερό σε όλους ότι η εποχή μας είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τις κοινές προκλήσεις που απειλούν όλο τον κόσμο, αλλά και μια γείτονα που ωφελείται πολλαπλώς από την αποδόμηση του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης. Βλέπουμε τους συμμάχους μας –ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση– να επιλέγουν να αδιαφορήσουν για τη ραγδαία πορεία της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό και την άκρατη επιθετικότητα. Το γενικό κλίμα ανασφάλειας τους ωθεί προς την αναζήτηση κάποιου «ισχυρού» εταίρου – και ο Ερντογάν, με την πολυπραγμοσύνη του, έχει καταφέρει να προβάλει μια εικόνα ισχύος μεγαλύτερη απ’ ό,τι αντιστοιχεί στη χώρα του. Συνεπώς, παρότι η Ελλάδα είναι μέλος και της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, έχει λόγους να επαγρυπνεί: κάθε λογικός άνθρωπος βλέπει πως η Τουρκία, αντί να νουθετείται ώστε να γίνει καλός σύμμαχος, ευνοείται όπως είναι από τη συγκυρία και από την επιπολαιότητα των ηγετών ισχυρότερων κρατών και διεθνών οργανισμών.
Κάθε λογικός άνθρωπος βλέπει, επίσης, πως σήμερα στην Ελλάδα απαιτείται όχι μόνο κάποια ελάχιστη πολιτική συναίνεση, αλλά η μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική ομόνοια. Αντί γι’ αυτήν, όμως, είμαστε μάρτυρες της μιας ανόητης κοκορομαχίας μετά την άλλη. Μόνο τις τελευταίες ημέρες (και δη κοντά στην επέτειο του «ΟΧΙ») παρακολουθήσαμε εντάσεις γύρω από δύο αυτονόητα ζητήματα – την ανάγκη προστασίας του κύρους του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη και την παρουσία ή μη πολιτικών προσώπων στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, του οποίου το πολυδιάστατο έργο και η δυναμική παρουσία στη δημόσια σκηνή τον κατατάσσουν στους σημαντικούς Ελληνες της τελευταίας πεντηκονταετίας. Κοινό σημείο των δύο τόσο διαφορετικών ζητημάτων είναι πως δεν θα είχαν γίνει «ζήτημα» εάν στην πολιτική σκηνή δεν κυριαρχούσε η τάση να γίνεται φασαρία με κάθε αφορμή.
Αυτή η κυνική επιθετικότητα είναι χαρακτηριστική ανθρώπων που είτε δεν γνωρίζουν άλλη συμπεριφορά, είτε επιδιώκουν με αυτόν τον τρόπο να είναι αρεστοί σε όσους πολίτες ξεχειλίζουν από οργή, άγχος ή φόβο. Η επιθετικότητα αυτή εφαρμόζεται και από νέα και από παλιά πρόσωπα και κόμματα, επειδή η διχόνοια συμφέρει όσους την καλλιεργούν. Με όποιο κόστος. Ετσι κινδυνεύουμε εξίσου τόσο από τη δική μας επιθετικότητα και τη δική μας επιπολαιότητα, όσο και από αυτήν των ξένων.
