Το πιο ελκυστικό στους «εν δυνάμει» είναι η βεβαιότητά τους ότι η ελληνική κοινωνία τούς περιμένει ανυπόμονα. Αυτό τους προσδίδει μια παιδικότητα η οποία φρεσκάρει την πλήξη της πολιτικής μας ζωής. Την παιδικότητα την οποία φροντίζουν να καλλιεργήσουν και οι ίδιοι. Ποιος κοίταξε ποιον στα μάτια, ποιος δεν μιλάει με ποιον, ποιος τσακώθηκε με ποιον, ποιος δεν δέχθηκε να καθίσει δίπλα με ποιον. Φαντάζομαι ότι θα καταλάβατε ήδη ότι τη στρατιά των «εν δυνάμει» την αποτελούν όσοι απασχολούν τη δημοσιότητα με τα φιλόδοξα σχέδιά τους να δημιουργήσουν το δικό τους κόμμα. Πότε θα ανακοινώσει το κόμμα του ο κ. Τσίπρας; Πώς θα λέγεται και με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει από τους πρώην συντρόφους του; Θα σαρώσει τα ερείπια της Αριστεράς που άφησε πίσω του ο ίδιος ή μήπως θα συσπειρώσει νέες, άγνωστες δυνάμεις που κρύβονται μέχρι στιγμής στα υπόγεια περιμένοντας το κάλεσμά του; Θα είναι αριστερό το κόμμα του ή κεντροαριστερό; Θα είναι ένας νέος Τσίπρας που δεν θα θυμίζει σε τίποτε αυτόν που όλοι κάποτε αγαπήσαμε; Νέος ή όχι, το μόνο βέβαιο είναι ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχει αποκαλύψει ούτε πώς σκέφτεται να κυβερνήσει ούτε ποιες είναι οι απόψεις του για τη χώρα την οποία φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Τις κρατάει κρυφές μάλλον επειδή φοβάται μην του τις αντιγράψει ο κ. Ανδρουλάκης. Ο οποίος αδίκως ανησυχεί ότι ο Τσίπρας θα σταθεί εμπόδιο στην πορεία του για την πρωθυπουργία. Υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι που θα τον εμποδίσουν να κυβερνήσει, εκ των οποίων ο κυριότερος είναι ότι ο ίδιος δυσκολεύεται να πείσει ακόμη και τους δικούς του ότι είναι ικανός να αναλάβει τον ρόλο.
«Εν δυνάμει» είναι και το κόμμα της κ. Καρυστιανού. Η μητέρα που έχασε το παιδί της στην τραγωδία των Τεμπών για πολύ καιρό ήταν στο απυρόβλητο. Κανείς δεν τολμούσε να κρίνει ακόμη και τις καθαρά πολιτικές παρεμβάσεις της. Ούτε καν η κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία με τον μόνο που δεν έχει τσακωθεί είναι ο εαυτός της. Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Τώρα όμως που η κ. Καρυστιανού βρήκε τη θέση της στους «εν δυνάμει», φαίνεται πως η κ. Κωνσταντοπούλου της κάνει μούτρα. Βλέπετε, διεκδικούν και οι δύο το ίδιο όραμα για τη χώρα: πώς θα καταφέρουν να μη σβηστούν τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών μπροστά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Από τους «εν δυνάμει» δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τον κ. Σαμαρά. Αλλη αγωνία κι αυτή. Μάλλον θα κάνει κόμμα, αφού δεν πήγε στην παρουσίαση εκείνου του βιβλίου για να μην καθίσει δίπλα στον Μητσοτάκη. Πόσο πιο καθαρά μπορεί να εκφράσει το πολιτικό του πρόγραμμα; Εξάλλου ο ίδιος διαθέτει την τεχνογνωσία.
Οντως, η κουρασμένη και γερασμένη πολιτική μας ζωή έχει ανάγκη από την παιδικότητα που της προσφέρουν οι «εν δυνάμει». Απλώς και η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς που οφείλουν να αποδείξουν τη σοβαρότητά τους.
