Eίναι κάπως αστείο αυτό που διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες «περί ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς». Την επικαλούνται διάφοροι καταπιεσμένοι –υποτίθεται– υπερσυντηρητικοί πολιτικοί, σχολιαστές, ακαδημαϊκοί και καλλιτέχνες, που διαμαρτύρονται ότι φιμώθηκαν επί μακρόν και «ακυρώθηκαν» επειδή δεν μπορούσαν να δηλώσουν ευθαρσώς ότι ο Μεταξάς είπε το «Οχι», ότι τα φύλα είναι δύο, ότι οι αριστεροί είναι εθνικοί μειοδότες, ότι η Ευρώπη κινδυνεύει από εισβολή «λάθρο» και πληθυσμιακή αντικατάσταση.
Στο μεταξύ, στα σχολεία τα παιδιά μάθαιναν μέχρι πρότινος ότι ο Μεταξάς είπε το «Οχι», ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει διακηρύξει ότι τα φύλα είναι δύο, ο φιλοκυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός αναπαράγει διχαστικούς αφορισμούς και οι δύο τελευταίοι υπουργοί Μετανάστευσης ακολουθούν την πολιτική «φυλακή ή επιστροφή». Πώς ακριβώς λογοκρίθηκαν ή καταστράφηκαν επαγγελματικά όλοι αυτοί; Τι ζόρια τούς δημιούργησαν η Αριστερά και η δήθεν woke κουλτούρα;
Η ακροδεξιά ρητορική ήταν και είναι επί δεκαετίες κυρίαρχη στον δημόσιο λόγο. Δεν ξέρω ούτε έναν άνθρωπο που έχει χάσει τη δουλειά του, το βήμα του ή τον κοινωνικό του κύκλο επειδή έχει προσβάλει αριστερούς ή ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Το αντίθετο: ξέρω τον «Γέροντα Παστίτσιο», διαδικτυακή περσόνα που συνελήφθη επειδή σάρκασε την επίσημη Εκκλησία, ξέρω τον ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλο, ο οποίος λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου σε μια ομοφοβική επίθεση, ξέρω τον κωμικό Πάρι Ρούπο, που απελύθη πρόσφατα από γνωστή επιχείρηση διανομής φαγητού ύστερα από πιέσεις εθνικιστών πελατών της. Ξέρω ότι μετανιωμένοι(;) ακροδεξιοί είναι κεντρικοί υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης με χαρτοφυλάκια τη μετανάστευση, την υγεία και την εσωτερική ασφάλεια, ότι βουλευτές λένε για γυναίκες πολιτικούς «ο σύζυγός σας είναι ήρωας» και γνωστοί ηθοποιοί δηλώνουν «ον κάμερα» ότι «οι γκέι δεν χρειάζεται να το δείχνουν και να το φωνάζουν στην κοινωνία από το πρωί μέχρι το βράδυ». Και, τέλος, ξέρω πως οι αντιαριστερές κορώνες έχουν μεγάλη πέραση στα ΜΜΕ.
Τα περί ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, λοιπόν, είναι μύθος. Αυτό που είναι δεδομένο είναι η απόλυτη εγκαθίδρυση του «τραμπισμού» στην παγκόσμια σκέψη, που διαβρώνει τα πάντα: την ευαισθησία για τα δικαιώματα, την ηθική διάσταση στην εξωτερική πολιτική, το ασυμβίβαστο μεταξύ άσκησης της εξουσίας και προσωπικού πλουτισμού. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά ατονούν, ο κυνισμός γίνεται μανιφέστο, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί αποσβολωμένη όσα συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον. Είναι όλα αυτά σαπουνόπερα, ΑΙ ή πραγματικότητα;
