«Στην πολιτική», έλεγε ένας παλαίμαχος, «ποτέ μην εξηγείς κάτι διά της συνωμοσίας, αν μπορεί να εξηγηθεί διά της ανοησίας»· δεν έλεγε «ανοησία» αλλά κάποιον άλλο όρο που δεν γράφεται. Αυτό προκύπτει ανάγλυφα εάν διαβάσει κανείς τη λεπτομερή Ιστορία ή απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών της. Η μεγαλύτερη τραγωδία της νεότερης Ελλάδος δεν έγινε από συνωμοσία των χουντικών, όπως πίστευαν κατά τη Μεταπολίτευση, αλλά από την ανόητη πεποίθηση του Δημητρίου Ιωαννίδη ότι «αν οι Τούρκοι εμπλακούν (σ.σ.: στην Κύπρο) θα βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη σε τρεις ημέρες» (Αλέξης Παπαχελάς, «Η σκοτεινή δεκαετία», 1964-1974, ντοκιμαντέρ, ΣΚΑΪ).
Στην Ελλάδα, πολλά μπορούν να εξηγηθούν διά της ανοησίας ή του όρου που χρησιμοποιούσε ο παλαίμαχος πολιτικός. Για παράδειγμα, το μπάζωμα χωρίς δικαστική άδεια στα Τέμπη γέννησε ένα σκασμό θεωρίες συνωμοσίας, αντί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι πλησίαζαν εκλογές και η κυβέρνηση ήθελε να δείξει «αποτελεσματικότητα» και να μην έχει στις τηλεοράσεις εικόνες συντριμμιών.
Τούτες τις μέρες, με αφορμή την απουσία των πολιτικών αρχηγών από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, γράφονται πολλά για «εκδικητικότητα», «εχθροπάθεια», της Αριστεράς στον τραγουδοποιό τού «ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». Ομως, από τις αναλύσεις απουσιάζει το γεγονός ότι η κηδεία έγινε Σάββατο και η Τρίτη ήταν αργία. Οπότε: «Ζήτω το ελληνικό τριήμερο και κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό…», που θα έλεγε και ο μεγάλος εκλιπών.
Οι αρχηγοί, λοιπόν, φρόντισαν τα τυπικά της πολιτικής γραφειοκρατίας (ανακοινώσεις, στεφάνια κ.λπ.), κάτι που διαψεύδει τα περί «εχθροπάθειας», αλλά δεν θεώρησαν σημαντικό να αναβάλουν ό,τι είχαν κανονίσει για να πάνε στην κηδεία. Αυτό είναι χειρότερο από εκείνα που τους προσάπτουν. Δηλαδή, αν η απουσία τους ήταν λόγω… πολιτικών διαφωνιών με τον εκλιπόντα ή των «ασυγχώρητων» θέσεών του, αυτό «είναι μια στάσις. Νιώθεται». Με το ρωμαίικο «έλα μωρέ, τώρα», απέδειξαν ότι είναι βαθύτατα Ελληνες.
Η στάση τους πλήγωσε τον πυρήνα όσων οπαδών τους απέμειναν, αυτούς που ο Νιόνιος αποκαλούσε «του ’60 οι εκδρομείς…». Το αυτογκόλ ήταν τόσο επιτυχημένο, που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν το σχολίασε. Σαν να έκατσε στην άκρη για να το χαρεί: «Επιλογή του κάθε πολιτικού αρχηγού να πάει ή να μην πάει. Δεν θα κάνουμε εμείς πολιτική επάνω στον θάνατο ή στην κηδεία ενός ανθρώπου» (Παύλος Μαρινάκης, 27.10.2025).
Υστερα απ’ όλα αυτά μπορούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα για το τι έχουν «τα έρμα (τα ποσοστά) και ψοφάνε» και αν φταίει που οι μύωπες δεν ενώνονται σε ένα κόμμα.
