Το είδα να στέκει εκεί, στο ημίφως του απογεύματος, μπροστά από την περίφραξη του Πεδίου του Aρεως. Ελαφρώς μπαρόκ με ολίγη από ζαχαροπλαστική. Αναπαριστά τον Προμηθέα στις καλές του στιγμές. Πριν τον δέσουν στον Καύκασο για να του τρώνε τα συκώτια οι γυπαετοί. Ξέρετε, αυτόν τον ήρωα της μυθολογίας που κατά τον Αισχύλο δεν έδωσε μόνον στον άνθρωπο τη φωτιά αλλά τον δίδαξε και όλες τις τέχνες που έκαναν τον άνθρωπο, άνθρωπο. Aκαμπτος τώρα παρακολουθεί την κίνηση των τροχοφόρων στη λεωφόρο Αλεξάνδρας η οποία συνήθως στο σημείο εκείνο είναι πυκνή έως αδιάβατη. Είναι φιλάνθρωπος ο Προμηθέας και καταλαβαίνει τον πόνο του οδηγού. Οπως και καταλαβαίνει τον πόνο του μικρομεσαίου στον οποίον υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένο. Λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Αιγύπτου υπάρχει η προτομή του συνταγματάρχη Ψαρρού. Για μερικά χρόνια είχε εξαφανισθεί, καθότι χάλκινη. Προφανώς την είχαν αφαιρέσει οι γνωστοί ευάλωτοι για να τροφοδοτήσουν τη βιομηχανία χαλκού. Εδώ και δύο χρόνια ξαναβρήκε τη θέση της. Δεν ξέρω αν είναι η ίδια ή κάποιο πιστό αντίγραφό της. Στην ίδια πλατεία υπάρχει και η προτομή του Κ. Π. Καβάφη.
Εννοείται ότι όλ’ αυτά τα επισκιάζει το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου στο σημείο όπου οι οπαδοί του έριχναν πέτρες για να αναθεματίσουν τον Βενιζέλο. Ακολουθεί η οδός Ηρώων με τις προτομές των μεγάλων μορφών του ’21. Αυτή οδηγεί στον ιερό ναό των Ταξιαρχών όπου και το κενοτάφιο του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Λίγο πιο πάνω το μνημείο του Ιερού Λόχου, που υπό τον στρατηγό Τσιγάντε πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν. Ιστορικό μνημείο και ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους που χτίστηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες και έχει ιστορήσει μερικές από τις τοιχογραφίες του ο Κόντογλου. Κινδυνεύουν από την υγρασία. Και βέβαια το άγαλμα της Αθηνάς στην είσοδο από την πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ενας πανύψηλος στύλος και στην κορυφή του η θεά, μάλλον άχαρη η φουκαριάρα. Στη βάση του στύλου οι σημαίες της Μεγάλης Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας προς τιμήν των συμμάχων που έπεσαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Κάποια στιβαρά μυαλά έστυψαν τη φαιά ουσία τους και σκέφτηκαν ότι έπρεπε να προσθέσουν και τους ήρωες της δικής μας Ελλάδας. Κι έτσι προέκυψε το μνημείο του «Αγνωστου Μικρομεσαίου». Ο οβολός της σύγχρονης Ελλάδας στην Ιστορία. Ως και τον Προμηθέα καταφέραμε να κάνουμε μικρομεσαίο. Για να μην απορούμε πώς είναι δυνατόν μερικοί από εμάς να μην αντιλαμβάνονται την αξία του «Αγνωστου Στρατιώτη». Αναμένεται και μνημείο στην «ευάλωτη κοινωνική ομάδα». Μόνον μη σκεφτούν να την κάνουν χάλκινη.
