Το πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης στη ΔΕΘ παρουσιάστηκε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ως το καθοριστικό βήμα στην προσπάθεια δημοσκοπικής εκτίναξης. Μερικές εβδομάδες αργότερα, οι προσδοκίες αυτές δείχνουν να έχουν διαψευσθεί. Το κόμμα παραμένει καθηλωμένο στα ίδια πάνω-κάτω ποσοστά· σε κάποιες μετρήσεις εμφανίζεται κάτι να κερδίζει, σε άλλες κάτι να χάνει.
Και η δημοσκοπική φτώχεια φέρνει γκρίνια. Ούτως ή άλλως, έχει αρχίσει να εκδηλώνεται η αντίδραση στελεχών στην αδυναμία του κόμματος να κερδίσει από τη στασιμότητα της πρώτης Νέας Δημοκρατίας και να κλείσει τη μεταξύ τους «ψαλίδα». Οι τελευταίες αστοχίες που αποδίδονται στην ηγεσία, τα «αυτογκόλ» όπως χαρακτηρίζονται, δηλαδή η απουσία του Νίκου Ανδρουλάκη από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου και η παραίτηση, μέσα σε λίγες ώρες μετά την επιλογή του, του Γιώργου Παπαβασιλείου από τη θέση του διευθυντή του γραφείου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, απλώς επιβαρύνουν το ούτως ή άλλως βαρύ κλίμα. Και λειτουργούν ως νομιμοποιητική βάση για να εκδηλωθεί δημοσίως δυσαρέσκεια και κριτική. Που δεν περιορίζεται, βεβαίως, μόνο στα συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά επεκτείνεται συνολικά στη στρατηγική που το κόμμα ακολουθεί και έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική στην πράξη.
Οσο το ΠΑΣΟΚ παραμένει καθηλωμένο δημοσκοπικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιμετωπίζεται ως αρχηγός υπό προθεσμία. Και αυτό συντηρεί τις φιλοδοξίες και υπαγορεύει τη στάση και τις επιλογές των εν δυνάμει διεκδικητών της ηγεσίας όταν τεθεί θέμα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά του προέδρου ότι στόχος για τις επόμενες εκλογές είναι η νίκη του ΠΑΣΟΚ «έστω και με μία ψήφο διαφορά», ακούγεται όλο και λιγότερο πειστική όσο παραμένει μεγάλη η διαφορά, στα όρια του double score, από την πρώτη Ν.Δ.
Η έντονη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού, η προοπτική δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών και η παραμονή σημαντικού ποσοστού ψηφοφόρων στη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» καθιστούν απρόβλεπτες τις εξελίξεις. Και αυτή η αδυναμία ασφαλούς εκτίμησης των προοπτικών που διαμορφώνονται, ενισχύει την ανασφάλεια κάποιων στελεχών, που αγωνιούν για το προσωπικό τους μέλλον και τρέφει τις φιλοδοξίες άλλων, που θεωρούν ότι η κρίση ενίοτε γεννάει ευκαιρίες.
Το δεδομένο είναι ότι λίγες εβδομάδες μετά τη ΔΕΘ, αντί της αναγκαίας συστράτευσης για να υποστηριχθεί το πρόγραμμα στο οποίο τόσο πολύ επένδυσε η ηγεσία, κυριαρχούν διαλυτικές τάσεις, που δείχνουν διαρκώς να ενισχύονται.
