Η διαδρομή ενός δημιουργού, για το στρατευμένο κοινό, επικαθορίζεται από τις ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις του και αν αυτές αλλάξουν μέσα στα χρόνια, αυτό το ανθρώπινο γεγονός επηρεάζει την αντιμετώπιση και του έργο του. Τέμνεται σε προ και μετά την αλλαγή πορείας. Ετσι, δημιουργός και έργο γίνονται ένα, πορεύονται μαζί δημιουργώντας νέους φίλους, ενώ οι παλιοί λαμβάνουν τις αποστάσεις τους. Και όμως, όταν ένα έργο φύγει από τα χέρια του δημιουργού του, αυτονομείται και ανήκει στο κοινό του. Αποκτά τη δική του υπόσταση, υπόκειται σε ερμηνείες και αναγνώσεις που υπερακοντίζουν τις εμπνεύσεις του δημιουργού, ο οποίος μακρόθεν παρακολουθεί την πορεία του δημιουργήματός του. Αυτός επιτέλεσε το καθήκον του. Πλέον μιλούν οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι θεατές.
Αυτά τα προβλήματα είναι λυμένα για κάποιον που όταν προσεγγίζει ένα έργο, έχει βγάλει τα γυαλιά της πολιτικής στράτευσης. Αυτούς τους παραμορφωτικούς φακούς που αλλοιώνουν την τριγωνική σχέση κοινού – δημιουργού – έργου, καθώς πλέον βαρύνουσα σημασία έχει ποιος γράφει και όχι πώς γράφει. Αν επικρατούσε αυτός ο τρόπος προσέγγισης ενός έργου, εκατοντάδες δημιουργοί θα είχαν ριχθεί εις το πυρ το εξώτερον, όχι λόγω του έργου τους, αλλά λόγω των πεποιθήσεών τους. Κάτι που προδίδει μια νοοτροπία ολοκληρωτική, ισοπεδωτική.
Αν αφήσεις την ιδεολογία να σε επηρεάσει στο πώς βλέπεις ένα έργο τέχνης, μοιραία θα χάσεις όλα τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που αναβλύζουν από αυτό.
Είναι ολοφάνερο ότι αν αφήσεις την ιδεολογία να σε επηρεάσει στο πώς βλέπεις ένα έργο τέχνης, μοιραία θα χάσεις όλα τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που αναβλύζουν από αυτό, διότι θα προσπαθείς να ανακαλύψεις το μήνυμά του που θα ικανοποιεί τις όποιες ιδεολογικές θέσεις σου. Ετσι, οι πολλαπλές στρώσεις φίλτρων που έχει βάλει η στράτευσή σου θα εμποδίσουν να φτάσει σ’ εσένα όλος ο πλούτος που κρύβεται μέσα στο έργο, όλοι οι χυμοί που ξεπηδούν από αυτό κι εσύ δεν μπορείς να τους ρουφήξεις.
Κάπως έτσι τα «προοδευτικά» ιερατεία διέσπασαν το άτομο του Νιόνιου. Από τη μια μεριά το «Φορτηγό» και το «Βιετνάμ» και από την άλλη το «Κούρεμα», έργο-τομή που αναθεωρεί το παρελθόν του. Εμείς, οι περισσότεροι, απλώς απολαμβάνουμε ολόκληρο τον Νιόνιο όπως ακριβώς είναι, χωρίς τις παρωπίδες της στράτευσης.
