Η επιτηδευμένη σιωπή του κ. Νίκου Δένδια δεν είναι τυχαία. Είναι επιλεγμένη, μετρημένη και κυρίως αποκαλυπτική. Ο υπουργός Αμυνας δεν διαφοροποιείται απλώς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη με αφορμή την τροπολογία για το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Ανοίγει μεθοδικά και σχεδόν επιδεικτικά ρωγμή στην πρωτοκαθεδρία του πρωθυπουργού, δοκιμάζοντας τα όρια της εσωκομματικής πειθαρχίας και φλερτάροντας επικίνδυνα με τον ρόλο του εσωκομματικού αντιπάλου που μπορεί να… φάει το κεφάλι του.
Η τροπολογία ήταν αφορμή. Η ουσία είναι η προσωπική πολιτική ατζέντα καθώς τα τελευταία χρόνια καλλιεργεί προφίλ «σοβαρού θεσμικού» και επιχειρεί πλέον να το μετατρέψει σε προφίλ «διακριτού πόλου εξουσίας». Διόλου τυχαίο ότι απέφυγε να υπερασπιστεί δημόσια μια ρύθμιση που φέρει και τη δική του υπογραφή, αφήνοντας το Μαξίμου να σηκώσει μόνο του το βάρος της αντιπαράθεσης. Αυτή η έμμεση πλην σαφής διαφοροποίηση σε άλλη στιγμή θα είχε επιφέρει συνέπειες. Τώρα επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «θεσμική ουδετερότητα», αλλά συνιστά πολιτική υπονόμευση. Γιατί ο κ. Δένδιας δεν είναι απλός βουλευτής, είναι υπουργός Εθνικής Αμυνας, μέλος του στενού πυρήνα εξουσίας ακριβώς επειδή απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.
Η αποστασιοποίηση από μια επιλογή της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει πλέον το αποκλειστικό προνόμιο του Μητσοτάκη να καθορίζει την πολιτική γραμμή. Η στάση του θυμίζει το γνώριμο παιχνίδι των «δελφίνων» που επί χρόνια ταλαιπωρούσε το πολιτικό σύστημα και συχνά τη Ν.Δ. Ο κ. Δένδιας με τη νομική του παιδεία και τη ρητορική του ψυχραιμία γνωρίζει ότι η σιωπή μπορεί να είναι πιο δηλητηριώδης από την επίθεση. Το επιλέγει συνειδητά, αφήνοντας να διαρρεύσει η εικόνα ενός πολιτικού που «ανήκει στην κυβέρνηση αλλά όχι στο Μαξίμου». Αυτό, σε μια εποχή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να επαναβεβαιώσει την πολιτική του κυριαρχία, συνιστά σαφή πρόκληση. Το Μαξίμου με μια μάλλον αψυχολόγητη πρωτοβουλία κατέστησε την τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη ζήτημα θεσμικού σεβασμού. Από τη στιγμή που ελήφθη η απόφαση, οι υπουργοί όταν δεν συμφωνούν ή παραιτούνται ή παύονται. Ολα τα άλλα είναι θνησιγενή. Ο κ. Δένδιας όμως την αντιμετώπισε ως ευκαιρία προσωπικής αποστασιοποίησης. Δεν διαφώνησε ευθέως και ανοικτά, αλλά το έκανε εκκωφαντικά στη λογική του «λούφα και παραλλαγή». Η πολιτική ως σκληρό άθλημα δεν συγχωρεί τις… μισές στάσεις. Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να δεχθεί μια θεμιτή διαφωνία, όχι όμως και σιωπηλή υπονόμευση. Ο κ. Δένδιας φαίνεται να δοκιμάζει το έδαφος για την επόμενη μέρα, ελπίζοντας ότι η φθορά του πρωθυπουργού θα τον καταστήσει φυσικό διάδοχο. Είναι μια τακτική ψυχρή, υπολογισμένη και επικίνδυνη γιατί τέτοιες κινήσεις όταν δεν εκδηλώνονται καθαρά καταλήγουν να υπονομεύουν όχι τον ηγέτη αλλά το ίδιο το κόμμα, ενίοτε και τον εμπνευστή τους.
Η τροπολογία ήταν στην πραγματικότητα η σκηνή ενός πολύ ευρύτερου δράματος. Η Ν.Δ. έχει αρχίσει να εμφανίζει ρωγμές και ο κ. Δένδιας ίσως πιστεύει ότι η εποχή Μητσοτάκη πλησιάζει στο τέλος της. Αν πράγματι το πιστεύει, τότε κάνει το κλασικό λάθος όσων βιάστηκαν να θεωρήσουν τον εαυτό τους «αυριανό». Και η ιστορία ιδίως στη Δεξιά δεν είναι καθόλου επιεικής με όσους αμφισβήτησαν πριν από την ώρα τους την ηγεσία. Ο κ. Μητσοτάκης έχει ακόμη ισχυρό προβάδισμα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων, είναι ο πρωθυπουργός και έχει ακόμη πολύ χρόνο μπροστά του έως τις επόμενες εκλογές.
