Δεν μπορεί όλος αυτός ο θόρυβος και η ένταση να οφείλονται στους όρους χρήσης ή κατάχρησης ενός μνημείου, ακόμη κι αν πρόκειται για τον επιβαρυμένο από συμβολισμούς Αγνωστο Στρατιώτη. Αρα, κάποιες άλλες υπόγειες διαδρομές και συγκρούσεις, αδυναμίες και ανικανότητες διαχείρισης του δημόσιου χώρου, μαζί με τους εγγενείς διχασμούς της ελληνικής κοινωνίας, παράγουν το κλασικό κοκτέιλ-δυναμίτη.
Οι δημοσκοπήσεις είναι ο ακριβής δείκτης του διχασμού: 46% υπέρ της τροπολογίας (να απαγορεύονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μπροστά από το Μνημείο) και 44% κατά. Σε αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο, ο δήμαρχος Αθηναίων εκσφενδόνισε πίσω στο σύμπαν την «καυτή πατάτα» που είδε να προσγειώνεται ως κομήτης στα χέρια του. Ευχήθηκε «καλή τύχη» στην κυβέρνηση και προσωπικά στον κ. Δένδια αποποιούμενος την ευθύνη καθαριότητας του Μνημείου. Ακολούθησε πλήθος ανακοινώσεων, ένθεν κακείθεν, σε λιγότερο από ένα 24ωρο. Παρακάμπτοντας το εξαιρετικά δυσάρεστο πινγκ πονγκ των ευθυνών, που βαρύνει και την ίδια την κυβέρνηση, θα σταθούμε σε δύο επί μέρους, αλλά ενδεικτικά, σημεία. Πρώτο, η αναγραφή με κεφαλαία της λέξης «ιδιώτες» σε μία από τις ανακοινώσεις του Χάρη Δούκα (για την ανάθεση της καθαριότητας από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας). Τόσο εξωφρενική και βδελυρή η σημασία της. Δεύτερο, η δήλωσή του, πριν από μερικές μέρες, σε τηλεοπτική συνέντευξη: «Νομίζω ότι είναι ένα σπουδαίο μνημείο μνήμης, το οποίο πρέπει να είναι ανοιχτό στον λαό. Είναι ένα σύμβολο το οποίο εργαλειοποιήθηκε απολύτως από την κυβέρνηση. (…) Η πληγή για τα Τέμπη παραμένει ανοιχτή».
Για να μην «εργαλειοποιείται», δηλαδή, το μνημείο «πρέπει να είναι ανοιχτό στον λαό»; Οποιος θεωρεί, δηλαδή, ότι πρέπει να κάνει χρήση του χώρου για να δημοσιοποιήσει το, δίκαιο ή άδικο, αίτημά του, ας προσέλθει. «Είναι δικαίωμά του». Τα Τέμπη, ναι, είναι πληγή. Και γι’ αυτό έχουν υποστεί μεγάλη κατάχρηση και δημοκοπία.
Ο κ. Δούκας προσπαθεί, ως στέλεχος της αντιπολίτευσης, να ελιχθεί ανάμεσα στο προκεχωρημένο φυλάκιο της κυβέρνησης και στην οπισθοφυλακή της αντιπολίτευσης. Ο χώρος φαντάζει ευρύχωρος, αλλά δεν είναι. Ειδικά αν ο αντίλογος συγκροτείται για τον αντίλογο και μόνον. Ετσι, αλήθεια, θα υπάρξει η μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη; Με αερολογίες και ανακολουθίες; Ας αφήσουμε στην άκρη τον ρόλο του (εκλεγμένου) δημάρχου Αθηναίων και πώς τον υπηρετεί. Ζούμε στην πόλη· αρκεί αυτό.
