Εντελώς έφηβος όταν πρωτοκατέβηκα τα σκαλιά του Ροντέο στην πλατεία Βικτωρίας ένιωσα πολύ σπουδαίος. Σαν να συμμετείχα σε μια μύηση. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο «Μπάλλος» ή «Το Περιβόλι του Τρελλού». Ηξερα βέβαια το «Φορτηγό», όμως εδώ ο τύπος με τη βραχνή φωνή και την κιθάρα του είχε γύρω του μια ολόκληρη ορχήστρα. «Τούμπα είν’ ο Γιάννης Ζουγανέλης και τ’ άλλα δυο πνευστά…». Είχα αποκτήσει κι εγώ τον δικό μου Σαββόπουλο, μια ιδιοσυγκρασιακή μουσική και στίχους που σε άγγιζαν γιατί μπορούσες να αποκρυπτογραφήσεις ανάλογα με τις διαθέσεις. Τότε ήμασταν αριστεροί –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό–, όμως αυτό που μας έδινε ο Σαββόπουλος δεν είχε καμία σχέση με τις μαζικές ψαλμωδίες της μεταπολίτευσης, «αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού, του νέου εγωισμού». Κάτι ήθελε να μας πει που μας άγγιζε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Προσπαθούσαμε να τον μεταφράσουμε στη δική μας γλώσσα. Ωσπου συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να μεταφράσουμε τη δική μας γλώσσα στη δική του. Αργότερα, όταν ο συρφετός καταλάγιασε και η θολούρα μας άρχισε σιγά σιγά να ξεκαθαρίζει, καταλάβαμε ότι ο περίεργος τύπος είχε μέσα του τη δική του Ελλάδα και είχε την ποιητική και μουσική ιδιοφυΐα να την εκφράζει και να τη μοιράζεται μαζί μας. Ειρωνική, αυτοσαρκαζόμενη, η «παράγκα» του, με τους πονηρούς πολιτευτές της και τα μπαρ που ξενυχτούσαν ήταν μια εντελώς ιδιαίτερη υπόθεση, σχεδόν προσωπική. Και κατάφερνε να την κάνει δική μας προσωπική υπόθεση.
Ποιοι είμαστε εμείς; Μα όσοι ζήσαμε τη ζωή μας συντροφιά με τον Σαββόπουλο. Η γενιά μου, η προηγούμενη του ’60, οι εκδρομείς και οι επίγονοι. Κι ύστερα ήρθαν οι «Κωλοέλληνες», το «Κούρεμα» και το «Μητσοτάκ». Πολλοί θύμωσαν μαζί του, λες και ο Σαββόπουλος αθέτησε τις υποσχέσεις του. Θύμωσαν ακόμη περισσότερο διότι τα τραγούδια του, αυτό το μείγμα σκληρής αλήθειας και τρυφερότητας, δεν ήταν επιθετικά. Ομως ο Σαββόπουλος τη μόνη υπόσχεση που είχε δώσει ήταν να είναι ο εαυτός του. Μια ζωή ο εαυτός του. Θυμάμαι εκείνο το περίφημο «έξω οι μάζες» που είχε πει στο κοινό που διαμαρτυρόταν σε μια παράσταση για το «Κούρεμα». Σαν τον δάσκαλό του τον Μάνο Χατζιδάκι, που τον είχε χαρακτηρίσει «Μεγάλο βεζύρη της ανατολικής μουσικής». Κάποια στιγμή τον έχασα. Με εκνεύριζε το ύφος του παππούλη που νουθετεί τα εγγόνια του στις συνεντεύξεις του. Τότε ο φίλος Δημήτρης Καράμπελας είχε εκδώσει ένα δοκίμιο για τους στίχους του – κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο. Το κατακεραύνωσα με ένα άρθρο μου στα «Νέα». Το έχω μετανιώσει. Γιατί ήταν σαν να αγνοούσα ότι τα τραγούδια του συνέχιζαν να με συγκινούν, όπως με συγκινούν ακόμη. Και συγκρατώ πάντα το σοφό: «Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθούν στην εξουσία». Ο,τι πιο πολιτικό.
