Η υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη απάντησε με αμηχανία χθες στην ερώτηση δημοσιογράφου (ΣΚΑΪ TV) εάν τα σχολεία θα μπορούσαν να αφιερώσουν κάποιες ώρες για να μιλήσουν για τον εκλιπόντα, σπουδαίο Διονύση Σαββόπουλο. Δεν το αρνήθηκε, αλλά ούτε το υποστήριξε με θέρμη. Εκπαιδευτικός είναι, σε σχολείο έχει εργαστεί και γνωρίζει την κατάσταση.
Τα σχολεία, για να οργανώσουν κάποια εκδήλωση για ένα σημαντικό γεγονός ή ένα τιμώμενο πρόσωπο, χρειάζεται να τους σταλεί εγκύκλιος κεντρικά από το υπουργείο Παιδείας. Η ανάγκη της προετοιμασίας των εκπαιδευτικών που θα οργανώσουν την εκδήλωση είναι επαρκής δικαιολογία. Αλλά το γεγονός ότι είναι απαραίτητη η υπουργική εγκύκλιος διόλου δεν σημαίνει ότι αυτό γίνεται επειδή το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι καλά οργανωμένο.
Για παράδειγμα, χθες ή έστω σήμερα, οι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να μιλήσουν στα παιδιά, βιωματικά, με ό,τι έχουν ακούσει και εισπράξει από το έργο του Διονύση Σαββόπουλου. Ακόμη κι αν δεν τον γνώριζαν σε βάθος έχοντας συνολική άποψη για το έργο του, το Ιντερνετ βρίθει πληροφοριών, τις οποίες ένας ικανός εκπαιδευτικός μπορεί να διαχειριστεί γρήγορα.
Ας μην αναφερθούμε σε τυχόν έλλειψη τεχνολογικών μέσων, τόσοι διαδραστικοί πίνακες έχουν δοθεί στις σχολικές μονάδες…
Προϋπόθεση για να οργανωθεί μια συζήτηση στην τάξη με τους μαθητές για ένα σημαντικό γεγονός της επικαιρότητας θα έπρεπε να είναι η επιθυμία του συλλόγου διδασκόντων να κινητοποιηθεί, να ξεκουνηθεί με κέφι, και ο διευθυντής του σχολείου να είναι ανοιχτόμυαλος και ευέλικτος στην αξιοποίηση του προσωπικού out of the box – βλέπε ωρολόγιο πρόγραμμα και ολοκλήρωση της διδακτέας ύλης. Δεν συμβαίνει συνήθως.
Βεβαίως, το ζήτημα ξεκινάει από τη στάση τής εκάστοτε ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας. Θέλει να διατηρεί τον έλεγχο των σχολείων, χωρίς να τους δίνει πρωτοβουλία, φοβούμενη τυχόν αντιδράσεις από τους εκπαιδευτικούς και την αντιπολίτευση. Ετσι, προτιμά να ζυγίζει το θέμα.
Χωρίς λοιπόν την ύπαρξη των υπουργικών «φετφάδων», το σχολείο στην Ελλάδα δεν «κινείται». Είναι σαν «παγωμένο», κολλημένο στη διεκπεραιωτική ρουτίνα της διδακτέας ύλης κάθε μαθήματος.
Εχουμε ένα απολύτως συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό, καθόλου ευέλικτο και ευθυνοφοβικό σύστημα, από την κορυφή έως την τελευταία σχολική μονάδα.
