Η Ελλάδα σήμερα βουρλίζεται, όπως θα έλεγαν οι Επτανήσιοι, γύρω από ένα τραγικό δυστύχημα. Και μόνον το γεγονός ότι κάποιοι το δυστύχημα το αποκαλούν «δολοφονία» δείχνει την ένταση του βουρλίσματος και το μέγεθος του προβλήματος. Δεν θα παραθέσω τη διαδρομή που κάναμε για να φτάσουμε στο σημείο να ακούμε την κραυγή «θα έχουμε πόλεμο, θα έχουμε θύματα», διότι είναι γνωστή. Εκείνο που μετράει σήμερα, μιλώντας πάντα πολιτικά, είναι πως κόσμος πολύς έχει στοιχηθεί πίσω από έναν προφανή μύθο. Αυτόν της συγκάλυψης. Και το ερώτημα είναι: Μα δεν βλέπουν πως τα γεγονότα δεν στοιχειοθετούν αυτόν τον μύθο; Απάντηση: Ο μύθος δεν έχει ανάγκη από τη στήριξη της λογικής. Ούτε και αυτοί που τον αποδέχονται. Επιτελεί άλλη λειτουργία, υπό την προϋπόθεση πως οι εκφραστές του τον έχουν δομήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να χτυπάει με ευθεία βολή το συναίσθημα του πολίτη.
Η πατρίδα μας έχει πέσει θύμα, μέσα στην Ιστορία της, πολλές φορές των εκρήξεων του θυμικού. Και το κόστος που κατέβαλλε ήταν βαρύτατο. Τελευταίο κρούσμα το «έπος του 2015» με το υπερήφανο «όχι» του δημοψηφίσματος. Τότε καταγράφηκαν με συντριπτικό ποσοστό (61,3%) όλοι αυτοί που αδυνατούσαν να δουν την επόμενη μέρα, όλοι αυτοί που πίστευαν πως η Ελλάδα θα γονάτιζε τις αγορές οι οποίες θα χόρευαν στον ρυθμό του μεγάλου νταουλιέρη. Πλήρης αδυναμία στοιχειώδους ανάλυσης των συνθηκών, καθώς δεν υπήρχε το καθαρό μυαλό. Αυτό το είχε καλύψει ο θυμός.
Η πατρίδα μας έχει πέσει θύμα, μέσα στην Ιστορία της, πολλές φορές των εκρήξεων του θυμικού.
Εκτοτε, ένα μέρος της κοινωνίας μας –ιδιαίτερα σημαντικό– είναι μονίμως θυμωμένο. Ψάχνει αφορμές για να ξεσπάσει και φυσικά τις βρίσκει. Στην τραγωδία των Τεμπών αυτός ο ενδιάθετος και προϋπάρχων θυμός μοχλεύθηκε πολιτικά και συμβάλλει στην αναβίωση, τηρουμένων των συνθηκών, του κλίματος του 2015. Οι συσπειρώσεις αριθμητικά είναι παρόμοιες, όμως υπάρχει μια στρατηγικής σημασίας διαφορά. Τότε το 38,7% του «ναι» το εξέφραζε το κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη», ένα κίνημα που περιελάμβανε μεγάλη γκάμα δυνάμεων. Σήμερα, το κίνημα του ορθολογισμού το εκφράζει πολιτικά μόνον η Νέα Δημοκρατία, καθώς το ΠΑΣΟΚ έχει προσχωρήσει, λόγω και έργω, στην αντίπερα όχθη. Το γιατί, είναι άλλη υπόθεση. Ετσι, όσα νέα κόμματα και αν ιδρυθούν αυτή η τομή δεν πρόκειται να αλλάξει. Απλώς θα υπάρξει ανακατανομή των δυνάμεων που τότε συντάχθηκαν με το «όχι». Διότι όταν αποδέχεσαι τα ξυλόλια και αγκαλιάζεις αυτούς που βγάζουν πολεμικές ιαχές μπροστά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, έχεις περάσει απέναντι.
Φαίνεται πως έτσι θα πορευθούμε μέχρι τις εκλογές. Το θέμα είναι αν θα αντέξει η οικονομία ένα τέτοιο κλίμα, καθώς η πολιτική σταθερότητα είναι η αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Αυτοί που δεν το κατανοούν δεν προσεγγίζουν την πραγματικότητα με την κοινή λογική. Κουβαλούν μέσα τους τον προδομένο θυμό του 2015, επιζητώντας μιαν αναδρομική δικαίωση.
