«Στην πολιτική», είχε πει ο Καναδός πολιτικός Μπράιαν Μαχόνεϊ, «χρειάζεσαι φίλους, αλλά πάνω απ’ όλα έναν εχθρό» ή, έστω, έναν αντίπαλο της προκοπής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει χρόνια τώρα εν ου παικτοίς και ίσως γι’ αυτό αποφάσισε να ξεκινήσει μια άχρηστη φασαρία, ίσως για να ανάψουν λίγο τα αίματα ή για να βγάλει –όπως συνηθίζει– τους αντιπάλους του οφσάιντ, εμφανιζόμενος ως «άγγελος της καθαριότητας» και οι υπόλοιποι ως «σατανάδες της αταξίας».
Τώρα όμως ακόμη και «οι συντηρητικοί, οι μετρημένοι», που έψαχνε ο αξέχαστος Νιόνιος, κατάλαβαν ότι αυτή ήταν μια αχρείαστη για τον τόπο διαμάχη. «Ο ιδεώδης τρόπος να εξετάσουμε το πώς θέλουμε να είναι το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι να αποστειρώσουμε το θέμα από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κώστας Τασούλας (13.10.2025). Συμφώνησε μαζί του ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Δένδιας, τονίζοντας προς κάθε κατεύθυνση ότι το μνημείο «δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέσον έκφρασης πολιτικών επιδιώξεων» (21.10.2025).
Με άλλα λόγια, το μνημείο πρέπει να είναι καθαρό (όπως κάθε μέρος, κάθε τοίχος, κάθε πεζοδρόμιο της χώρας, θα υπερθεματίζαμε), αλλά αυτή η συζήτηση δεν πρέπει να γίνει την ώρα του πένθους για 57 οικογένειες και χωρίς να είναι τόσο εμφανείς οι πολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι αγρίεψαν ακόμη και μετριοπαθείς συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα πάνε οι ίδιοι να ξαναγράψουν τα ονόματα όταν τα σβήσει ο καιρός. Στον πόνο των συγγενών προστέθηκε το άστοχο γινάτι της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα το ιδιόχειρο μνημείο των Τεμπών να επιζήσει περισσότερο χρόνο απ’ όσο όλοι υπολόγιζαν.
Γιατί όμως η κυβέρνηση χαρακώνεται και ματώνει την πολιτική της κυριαρχία; Ο πρώτος λόγος είναι η αλαζονεία, που γεννά αυτή η κυριαρχία. Η ρύθμιση για τον Αγνωστο Στρατιώτη ήταν μια φτηνή εκδίκηση και για τους συγγενείς των Τεμπών και για τον κ. Δένδια, που τόλμησε να διαφοροποιηθεί κατά την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι. Το δεύτερο είναι ότι μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν αρκετοί ανόητοι που ζηλεύουν τα καμώματα του ασταθούς πλανητάρχη· εδώ έκλαψαν για τον παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα Τσάρλι Κερκ…
Τέλος, υπάρχουν και οι ανανήψαντες «Αριστεροί» –τρομάρα μας!–, που μεταφέρουν στην κυβέρνηση και στον δημόσιο διάλογο όποια γινάτια είχαν παλιά στις ΚΟΒες τους. Αν οι εναπομείναντες στην «Αριστερά» –τρομάρα μας!– πουν «μαύρο», αυτοί θα πουν «άσπρο». Αν η Αριστερά, που κατά κανόνα υιοθετεί αδιακρίτως αιτήματα, αγκαλιάσει κάποιο λογικό, θα εναντιωθούν και μάλιστα με τον τρόπο που έμαθαν –πού αλλού;– στην Αριστερά.
