Είναι ένα από τα ταλέντα μας ο καβγάς περί του αυτονόητου. Θα μου πείτε, σε μια φιλοσοφημένη πολιτική ζωή, όπως η δική μας, τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Και δεν υπάρχουν άβατα για τη διανοητική οξύνοια που διακρίνει τους ηγέτες μας. Αυτή τη φορά το αυτονόητο είναι το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Μέχρι προχθές ήταν ένα εθνικό σύμβολο. Φόρος τιμής σε όσους έπεσαν για να μπορεί το έθνος να υπάρξει. Οσους δεν είχαν την τύχη να αποκτήσουν ένα άγαλμα ή μια προτομή με το όνομά τους, που θα διατηρούσε την υστεροφημία τους. Το Μνημείο είναι η προτομή που έχει αφιερώσει το έθνος σε όσους θυσιάστηκαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να τσακωνόμαστε στο κτίριο που βρίσκεται πίσω του, στο Κοινοβούλιο. Ενας χώρος μνήμης, που ζει στο δικό μας παρόν. Σε μια Αθήνα που διακρίνεται για την αταξία της, όπου ο καθένας μπορεί να διαλύσει την καθημερινότητά της για να διεκδικήσει αυτό που θεωρεί δίκιο του, αδιαφορώντας για το δίκαιο των υπολοίπων, το Μνημείο ήταν ένας χώρος ευταξίας. Ακόμη και οι τελετουργικές κινήσεις των ευζώνων υπηρετούν την αυστηρότητα της τάξης. Τα τελευταία χρόνια η τάξη έχει παραβιαστεί. Να θυμίσω τις μολότοφ που έκαψαν τα φυλάκια των ευζώνων και εκείνον τον τύπο που ακούμπησε το ποδάρι του πάνω στο Μνημείο για να καπνίσει. Κανείς όμως μέχρι σήμερα δεν είχε αμφισβητήσει τη σημασία του και τη λειτουργία του. Η Ελλάδα, όμως, προχωράει προς το μέλλον της. Και το μέλλον της απ’ ό,τι φαίνεται πάσχει από ιστορική άνοια. Ου γαρ έρχεται μόνον.
Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να συζητάει η Βουλή για ποιον λόγο υπάρχει το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και σε ποιον ανήκει. Και ποιος είναι υπεύθυνος για την προστασία του. Προς το παρόν ανήκει στις νομαδικές φυλές των Αγανακτισμένων, που εκμεταλλεύονται το πένθος των συγγενών των θυμάτων. Για μια ακόμη φορά προσπαθούν να προκαλέσουν ατμόσφαιρα κοινωνικού διχασμού. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μονιμοποιήσουν την κατάληψη του χώρου, αφού η κυβέρνηση, όσες τροπολογίες κι αν περάσει, δύσκολα θα μπορέσει να τους βγάλει από κει. Η φασαρία θα καταλαγιάσει, αργά ή γρήγορα, όμως οι σκηνίτες θα παραμείνουν με τα κεράκια τους επειδή αυτοί δηλώνουν «λαός». Και το Μνημείο, για τους καπάτσους που τους καθοδηγούν, ανήκει στον «λαό». Ο ξαπλωμένος ανάσκελα αρχαίος οπλίτης θα αναρωτιέται σε ποια μάχη έπεσαν όλοι αυτοί που τα ονόματά τους είναι γραμμένα στο δάπεδο. Στη μάχη της Ελλάδας κατά του εαυτού της. Θα το συνηθίσουμε κι αυτό; Τόσα και τόσα έχουμε συνηθίσει. Ωσπου να βρούμε ένα άλλο θέμα που δεν είναι θέμα για να το κάνουμε θέμα. Γιατί να γλιτώσει ο Αγνωστος Στρατιώτης από την αγλωσσία μας; Πέρα από την πολιτική εκμετάλλευση, αυτό που ζούμε το ζούμε επειδή ορισμένοι δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία της έκφρασης. Είναι θέμα κατανόησης κειμένου.
