Στο παραπάνω ερώτημα θα απαντούσα πρωτίστως με τη λέξη «σεβασμός». Η απουσία του σε πολλά σημεία της πόλης γίνεται προσβλητική και ήταν αυτό ακριβώς το συναίσθημα που ένιωσα για πολλοστή φορά γύρω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην οδό Πατησίων. Το Πολυτεχνείο, που είχα προσπεράσει, το αφήνω εκτός κάδρου, παρότι το κτίριο Αβέρωφ διατηρείται καθαρό… όλη η εντύπωση, ωστόσο, είναι αποκαρδιωτική.
Ας δεχθούμε, όμως, ότι η υπόθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι διαφορετική και ξεχωριστή. Ας συμφωνήσουμε ότι η προστασία του Μουσείου συνδέεται με όλες τις παράπλευρες και συγγενείς προς τον ιδρυτικό σκοπό του λειτουργίες: τον αστικό πολιτισμό, την τέχνη, την οικονομία, τον τουρισμό, την ιδέα του ανήκειν, την εθνική περηφάνια, τον σεβασμό προς την κοινωνία και εν τέλει τον αυτοσεβασμό.
Προσπαθούσα να βρω ποια από αυτές τις λειτουργίες ευεργετείται από τον περιβάλλοντα χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, γιατί αυτό το περιβάλλον είναι το θέμα μου. Με όσους μοιράστηκα τις εντυπώσεις μου, είπαν ότι έχουν και εκείνοι διαμαρτυρηθεί, χωρίς αποτέλεσμα. Κάθε φορά η κατάσταση είναι χειρότερη. Ακόμη και η πινακίδα που αναφέρει λεπτομέρειες για την πρόσφατη σχετικά, και ιδιαίτερα προβεβλημένη, δημιουργία του Κήπου είναι γεμάτη ακαθαρσίες, ένα σωστό μνημείο ασέβειας και κακομοιριάς.
Μήπως και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που πλαισιώνουν το μουσείο, όπως το περίπτερο ή το καφενείο, δεν θα έπρεπε να τηρούν κάποιες προδιαγραφές κοσμιότητας; Αναρωτιέμαι… Αν ήμουν ξένος επισκέπτης και περπατούσα προς το μουσείο, το κορυφαίο της χώρας, και έβλεπα αυτή τη βρωμιά, την έλλειψη στοιχειώδους φροντίδας και σεβασμού, δεν θα σχημάτιζα και την καλύτερη εντύπωση.
Θα έπρεπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να περπατήσει από την Ομόνοια στο μουσείο και να αποκτήσει δική του αντίληψη για την τουριστική Αθήνα. Εκεί φαίνεται η ποιότητα του πολιτισμού μας και όχι μόνο στις αφίξεις και στις εισπράξεις. Ο σεβασμός ως αξία κοινώς αποδεκτή έχει αποδράσει από την πρωτεύουσα.
Στο πεζοδρόμιο κρίνεται μια πόλη. Στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της η ίδια η πόλη ως οργανισμός με ιστορία, συνείδηση και προοπτική, στον τρόπο με τον οποίο σέβεται τους κατοίκους και τους επισκέπτες, στον τρόπο που προκαλεί η ίδια τον σεβασμό και τα αισθήματα εκτίμησης. Η Αθήνα αξίζει πολλά, ας μην την ευτελίζουμε τόσο.
