Ξέρω για κοινό ψηφοδέλτιο, για ενωτικό ψηφοδέλτιο, για προοδευτικό ψηφοδέλτιο κ.λπ. Για κόμμα-ψηφοδέλτιο πρώτη φορά ακούω. Εχει γραφτεί επανειλημμένως πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ιδρύσει ακόμη ένα κόμμα συμβάλλοντας στην περαιτέρω διάσπαση του χώρου της Αριστεράς, αλλά ένα κόμμα-ψηφοδέλτιο. Με το φτωχό μου το μυαλό προσπαθώ να καταλάβω «τι θέλει να πει ο ποιητής» και αδυνατώ. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας να επιχειρήσει να συγκροτήσει ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο από προσωπικότητες της Αριστεράς, υπερβαίνοντας τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς. Και ποιο πολιτικό πρόγραμμα θα προβάλλουν οι υποψήφιοι; Ποιοι θα το συντάξουν; Ο Αλ. Τσίπρας θα είναι απλώς ο primus inter pares; Αυτές είναι οι εγγενείς δυσκολίες ενός παρόμοιου εγχειρήματος, ορατές και από τον πιο αδαή πολίτη για τις ιστορικές παθογένειες της Αριστεράς. Πάντως, όλο αυτό το σύστημα είναι απλώς ένα κοινό ψηφοδέλτιο και τίποτα παραπάνω. Κόμμα δεν είναι με τίποτα.
Πίσω από τη βιτρίνα τέτοιων καινοφανών ιδεών κρύβεται η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να διατυπώσει την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του νέου κόμματος.
Εχω την εντύπωση πως πίσω από τη βιτρίνα τέτοιων καινοφανών ιδεών, όπως είναι το κόμμα-ψηφοδέλτιο, κρύβεται η αδυναμία του πρώην πρωθυπουργού να διατυπώσει την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του νέου κόμματος. Μια φυσιογνωμία η οποία θα πρέπει να καλύψει δύο αντικρουόμενους στόχους: να παρουσιάζει μια εικόνα διαφοροποιημένη από αυτήν της ριζοσπαστικής Αριστεράς, χωρίς όμως να οδηγεί στην αποξένωση από το παραδοσιακό ακροατήριό της. Αυτό θα το έλεγα και τετραγωνισμό του κύκλου.
Κάτι ψέλλισε στην αρχή ο Αλ. Τσίπρας για δημοκρατικό καπιταλισμό, αλλά αυτός ο όρος αποσύρθηκε αμέσως από την κυκλοφορία. Ενα κοινό διαπαιδαγωγημένο εξ απαλών ονύχων με το όραμα του σοσιαλισμού, πώς θα καταπιεί αυτόν τον δημοκρατικό καπιταλισμό; Στη συνέχεια έγινε προσπάθεια να πλασαριστεί ο νέος πατριωτισμός ως ένα από τα βασικά ιδεολογικά προτάγματα του κόμματος Τσίπρα, όμως η εξειδίκευση αυτής της έννοιας μάλλον περιέπλεξε την κατάσταση παρά την αποσαφήνισε. Και τέλος, θύμισε τον παλιό, γνωστό εαυτό του, όταν σε συνέντευξη που έδωσε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» είπε πως η Ελλάδα χρειάζεται «σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας». Στις δημοκρατίες όποιος επαγγέλλεται το σοκ, ουσιαστικά έχει κατά νουν την εκτροπή. Οι μεταρρυθμίσεις και οι τομές γίνονται μέσα στο δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, χωρίς να διαρραγεί η συνέχειά του, χωρίς να υπονομευθεί η ομαλότητα.
Αυτά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο Αλ. Τσίπρας είναι άμεσα ορατά και μάλλον ζητεί τη βοήθεια του κοινού για να τα υπερβεί. Μερικοί, θέλοντας να του την προσφέρουν, επινόησαν το κόμμα-ψηφοδέλτιο. Σημειωτέον πως αυτή η αδυναμία συγκρότησης της νέας ιδεολογικής και πολιτικής πλατφόρμας θολώνει και το επιχειρούμενο rebranding. Διότι μπορεί το rebranding να αφορά την ανασυγκρότηση του παρελθόντος, όμως αυτό δεν αρκεί. Οι ηγέτες προβάλλουν στους πολίτες τις θέσεις τους για το μέλλον. Αν ο Αλ. Τσίπρας δεν δώσει προοπτική και κυρίως ελπίδα, θα ξεμείνει με το κόμμα-ψηφοδέλτιο.
