Τώρα είναι η περίοδος του καλού τουρισμού, σκεφτόμουν καθώς το αεροπλάνο προσγειωνόταν στην Αθήνα μ’ ένα τσούρμο γερμανόφωνες οικογένειες γύρω μου. Με τους εκδρομικούς τους σάκους και τ’ ακριβά αθλητικά ρούχα, διάφοροι μπαμπάδες εξηγούσαν στο παιδί τους πώς λειτουργεί το αεροπλάνο ή γιατί η Αθήνα δεν έχει πράσινο. Η εικόνα από ψηλά ήταν θάλασσα και τσιμέντο. «Η Ελλάδα είναι μια χώρα με υψηλές θερμοκρασίες και κινδύνους πυρκαγιάς το καλοκαίρι», εξηγούσε –πάντα χαμηλόφωνα– ο Γερμανός μπαμπάς. «Γι’ αυτό δεν θα δεις πολύ πράσινο, όπως στο Βερολίνο, αλλά ήλιο και μπλε». Το παιδάκι είχε κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι. «Κι όμως, εμένα μου αρέσει ήδη η Αθήνα, πάρα, πάρα πολύ». Μπαμπάς και γιος χαμογελούσαν ευχαριστημένοι.
Μία συνεπιβάτης μελετούσε ένα βιβλίο για την Πελοπόννησο. Αρκετοί είχαν ντυθεί για πεζοπορία ή εξόρμηση στα βουνά. (Δεν αποκλείεται να σκοπεύουν να πάνε για ποτό στο Σύνταγμα ντυμένοι έτσι). Στο αεροδρόμιο επικρατούσε μια ευχάριστη αναστάτωση. Οχι το χάος και η απελπισία του καλοκαιριού. Αλλά μία διαρκής ροή πτήσεων και επισκεπτών που με κάποιον τρόπο διοχετευόταν αποτελεσματικά στα έγκατα του κτιρίου, για να τροφοδοτήσει την πόλη μ’ ανθρώπους που ενδέχεται να πουν πως τους αρέσει «πάρα, πάρα πολύ».
Τώρα είναι όντως ο καλύτερος καιρός να επισκεφτεί κανείς την Αθήνα. Οι ενημερωμένοι επισκέπτες τώρα έρχονται. Αυτοί που θέλουν να δουν αληθινούς ανθρώπους που πηγαίνουν στη δουλειά τους, που μιλάνε ελληνικά. Να κάνουν μια βόλτα χωρίς να λιποθυμήσουν απ’ τη ζέστη, να δουν ταινίες και εκθέσεις, να πιουν καφέ χωρίς στρίμωγμα, να τσεκάρουν τα βιβλιοπωλεία. Και δεν τους αρέσει να τους πιάνουν κορόιδα, τα «γκουρμέ» φύκια τα έχουν φάει πριν μια δεκαετία. Τώρα έρχονται οι επισκέπτες που θα ένιωθαν δυσφορία να διασκεδάζουν στο ξενοδοχείο, ενώ οι ιθαγενείς παλεύουν με την πυρκαγιά. Αυτοί που θέλουν να συνδυάσουν μια επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό με μία πεζοπορική εξόρμηση στην Πίνδο.
Το φθινοπωρινό τοπίο στην Ελλάδα είναι συγκινητικό. Στα βουνά τέτοιες μέρες τα φύλλα αλλάζουν χρώμα. Το πρωί έχει ομίχλη, ψιλόβροχο, ήπιο καιρό. Πού καλύτερα να πάει κανείς, ειδικά εάν του αρέσει το καλό φαγητό; Κι όμως. Η σιδηροδρομική σύνδεση με τα βουνά είναι ανύπαρκτη και ντροπιαστική! Τα δίκτυα (που δεν αφορούν το αυτοκίνητο) παραμελημένα μέχρι αηδίας. Απωθείται έτσι ο τύπος ταξιδιώτη που θέλει να εξαφανιστεί απ’ τη ζωή του στη Φρανκφούρτη και να χαθεί στις ερημιές μ’ ένα σακίδιο. Ο ταξιδιώτης που δεν είναι μαζικός. Που δεν είναι ενοικιαστής βαν με φιμέ τζάμια. Αυτός που δεν ζει στο ξενοδοχείο σαν ψάρι στο ενυδρείο. Δεν περνάει τον καιρό του με βραδιές καραόκε και δεν θέλει να του μιλάνε σ’ αμερικάνικα αγγλικά μ’ ελληνική προφορά.
Αυτός ο ταξιδιώτης, ερχόμενος στην Ελλάδα, θα δει ότι η αντίδραση στα καιρικά φαινόμενα (βροχή, καταιγίδα) είναι τριτοκοσμική. Πράγμα που αποδεικνύεται και από τους τίτλους που σκοπούν στη δικαιολόγηση της ανοργανωσιάς ήδη πριν συμβεί κάτι κακό. «Ακραία καιρικά φαινόμενα» βαφτίζονται η βροχή κι ο άνεμος τον Οκτώβριο. Ο ίδιος ταξιδιώτης θα ενοχληθεί από τις άθλιες υποδομές που μοιάζουν να πλημμυρίζουν ή να καταρρέουν όταν βρέχει. Θα δει τη γλίτσα στα πεζοδρόμια, τη σαπίλα στα φρεάτια, τη βρωμιά, τη διαρκή ηχορύπανση, το χάος της κίνησης, που θυμίζει άλλον αιώνα ή άλλες γωνίες του πλανήτη. Θα φάει το πιο τέλειο φαγητό του κόσμου και θα ζήσει σε μία όντως ζωντανή πόλη, με αληθινή πολιτιστική ζωή. Μπορεί να πει πως την αγαπάει την Αθήνα «παρά ταύτα». Οπως το λέμε κι εμείς: την αγαπάμε «παρά ταύτα» και «πάρα, πάρα πολύ». Η Αθήνα ποιον θέλει, όμως; Η χώρα; Με ποιους είναι ερωτευμένες;
