Μήπως υπάρχει πρόβλημα κυβερνητικής σταθερότητας; Ή πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης; Ολα αυτά είναι παρεμφερή ερωτήματα και, στον βαθμό που τίθενται στον δημόσιο διάλογο, καλόν είναι να απαντώνται. Ποιοι είναι οι δείκτες για να δούμε αν η απάντηση είναι θετική ή αρνητική; Και κυρίως, αυτοί οι δείκτες παρουσιάζουν μια σταθερότητα ή είναι συγκυριακοί;
Πρωτίστως διαπιστώνουμε πως η κυβέρνηση διαθέτει κυβερνητική πλειοψηφία 156 εδρών, χωρίς να συνυπολογίσουμε την πιθανή ύπαρξη μιας εφεδρείας 3-4 εδρών από τους ανεξάρτητους βουλευτές. Συγχρόνως, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, παρουσιάζει μια υπεροχή της τάξεως των 13-15 μονάδων από το κόμμα που έπεται και η δύναμη του κυβερνώντος κόμματος εκτιμάται περί το 30%, ενώ συνυπολογίζοντας και τα λοιπά ευρήματα, δυνητικά κινείται περί το 33%-34% έπειτα από έξι χρόνια διακυβέρνησης. Στην άλλη πλευρά υπάρχει ένα 60% το οποίο στέκεται απέναντι σε όλες τις κυβερνητικές επιλογές. Ομως αυτό το 60% το συγκροτεί ένα ετερόκλητο σύνολο που περικλείει όλα τα κόμματα της δεξιάς και της αριστερής αντιπολίτευσης. Το τι κυβέρνηση θα προκύψει ύστερα από ενάμιση χρόνο δεν μπορεί να αποτελέσει εκτίμηση κυβερνησιμότητας για το παρόν. Πρόκειται για λογική αυθαιρεσία.
Η κυβέρνηση διαθέτει πλειοψηφία 156 εδρών και σε όλες τις δημοσκοπήσεις παρουσιάζει μια υπεροχή της τάξεως των 13-15 μονάδων από το κόμμα που έπεται.
Μα υπάρχει κρίση θεσμών, θα αντιτείνει κάποιος. Το ερώτημα είναι ποιος κάνει αυτήν την εκτίμηση και επάνω σε ποια στοιχεία βασίζεται. Εξ όσων θυμάμαι από τα νεανικά μου χρόνια, πάντα υπήρχαν πολιτικοί και δημοσιολογούντες που επικαλούνταν αυτή την κρίση των θεσμών. Μερικές φορές αυτή η επίκληση αποτελεί μια προσφιλή μέθοδο ώστε κάποιοι απλώς να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους. Κάποιες άλλες φορές η εκτίμηση περί θεσμικής κρίσης αποτελεί ένα αντιπολιτευτικό εργαλείο και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο πως είθισται να την επικαλούνται προσωπικότητες της αντιπολίτευσης. Και μερικές φορές όντως αποτυπώνει την πραγματικότητα, όμως αυτή η διαπίστωση προκύπτει αναδρομικά. Η εξέλιξη των γεγονότων τη δικαιολογεί, όπως συνέβη με τα Ιουλιανά του 1965.
Σήμερα, με βάση τα πολιτικά δεδομένα, η χώρα έχει σταθερή κυβέρνηση, οι θεσμοί, παρά τις φωνές των μονίμως ανησυχούντων, λειτουργούν με τα χρόνια προβλήματά τους και, στο κάτω κάτω, τελικός κριτής είναι ο πολίτης, που συνεκτιμά τα όσα ακούγονται στον δημόσιο διάλογο.
