Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου δεν είναι σκηνικό. Δεν είναι φόντο για πολιτικές δηλώσεις και μικροπολιτική, ούτε χώρος για επικοινωνιακές φιέστες και ψευδοπατριωτικές εξάρσεις. Είναι ο ιερότερος τόπος της Δημοκρατίας, το σημείο όπου το έθνος στέκεται απέναντι στους νεκρούς του, και αυτό από μόνο του επιβάλλει σιωπή, σεμνότητα και κυρίως σεβασμό.
Η εικόνα πολιτικών και «αγανακτισμένων» να μετατρέπουν το μνημείο σε πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης δεν είναι απλώς θλιβερή. Είναι προσβλητική όχι μόνο για την Ιστορία, αλλά για την ίδια την έννοια του δημοσίου ήθους. Οποιος προσπαθεί να αποσπάσει κομματικά οφέλη επικαλούμενος τους ανώνυμους νεκρούς του έθνους δεν υπηρετεί τη μνήμη, αλλά τη διασύρει, ενίοτε δε με κυνισμό και χυδαιότητα.
Η ασέβεια δεν είναι απλώς ένα σύμπτωμα της εποχής, είναι δείγμα βαθύτερης πολιτικής παρακμής. Μοιάζει να έχουμε ξεχάσει τη δια- φορά ανάμεσα στο ιερό και στο ευτελές.
Η υποκρισία περισσεύει, καθώς όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «σεβασμό στα εθνικά σύμβολα» είναι συχνά οι ίδιοι που ευτελίζουν κάθε σύμβολο με τη φωνασκία και την ιδιοτέλειά τους. Και εκείνοι που εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας απέναντι στον εθνικισμό δεν διστάζουν να επιδείξουν το ίδιο είδος αλαζονείας, απλώς με άλλο λεξιλόγιο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και η εθνική συνείδηση γίνεται εργαλείο για πολιτική αυτοπροβολή. Απλούστατα το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα κόμμα, σε κανένα πολιτικό ρεύμα. Ανήκει στους νεκρούς. Σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Και όταν οι ζωντανοί στέκονται μπροστά του οφείλουν να σιωπούν, όχι να επιδίδονται σε θεατρινισμούς για τις κάμερες ή να το χρησιμοποιούν ως φόντο για συνθήματα.
Η ασέβεια δεν είναι απλώς ένα σύμπτωμα της εποχής, είναι δείγμα βαθύτερης πολιτικής παρακμής. Μοιάζει να έχουμε ξεχάσει τη διαφορά ανάμεσα στο ιερό και στο ευτελές και να μην αντιλαμβανόμαστε πια πως υπάρχουν στιγμές και τόποι που απαιτούν την απόλυτη σιωπή. Δεν είναι όλα για μικροπολιτική κατανάλωση. Αν κάτι χρειάζεται η χώρα δεν είναι περισσότερους αυτόκλητους τιμητές της Ιστορίας, αλλά περισσότερους πολίτες που ξέρουν να σωπαίνουν με σεβασμό και να απαιτούν το ίδιο από την ηγεσία τους. Γιατί εκεί όπου σιωπά το έθνος δεν χωρούν οι μισαλλόδοξοι και οι τυμβωρύχοι που ψάχνουν ευκαιρία για να χύσουν δηλητήριο.
Οσα συμβαίνουν χρόνια τώρα δεν τιμούν κανέναν και, ασχέτως σκοπιμότητας εκ μέρους της κυβέρνησης, η απόφαση να αλλάξει μια θλιβερή κατάσταση είναι επιβεβλημένη και προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα μπορούσε βεβαίως να το έχει κάνει πολύ νωρίτερα και να αποφύγει ατυχείς συμπτώσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να σταματήσει αυτό το χάλι. Οι κραυγές ορισμένων από την αντιπολίτευση με αστειότητες για εκτροχιασμό της δημοκρατίας και άλλα ηχηρά παρόμοια προκαλούν μόνον γέλιο. Ανάλογης σοβαρότητας είναι και οι εκτιμήσεις περί εσωκομματικού πολέμου στη Ν.Δ. επειδή στο υπουργείο Αμυνας βρίσκεται ο Νίκος Δένδιας, που θεωρείται δυνάμει δελφίνος. Αν παραδόξως υποκρύπτεται τέτοια μικρότητα, τότε η κατάσταση δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα.
