Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξή του εισήγαγε την τρυφερότητα στην πολιτική. Δεν χρειάζεται να εξάρω την ευφυΐα του και την ευρηματικότητά του στον τρόπο που προσεγγίζει τα γεγονότα, όμως αυτή η επινόησή του, αυτός ο φαντεζί συλλογισμός του να συνδέσει το… προδέρμ με την πολιτική, δίνει άλλη διάσταση στην ερμηνεία των γεγονότων. Διότι αν το καλοσκεφτούμε, όντως «χρειάζεται μεγαλύτερη τρυφερότητα το ΠΑΣΟΚ με το βάρος που δυσανάλογα έχει σηκώσει». Εξάλλου και τα «μειράκια» της ηγεσίας του έχουν ανάγκη της τρυφερότητας που αισθανόμαστε στη θέα ενός μπουμπουκιού. Μπουμπούκια είναι και αυτοί, με την καλή πάντα έννοια.
Παρακάμπτω την πολιτική εκτίμηση του Ευ. Βενιζέλου πως το ΠΑΣΟΚ σήκωσε βάρος δυσανάλογο, διότι συμφωνώ πλήρως μαζί του. Αλλοι χρεοκόπησαν τη χώρα και άλλοι έσπευσαν ασμένως να αναλάβουν το κόστος της διάσωσής της. Υπερβολικά αισιόδοξοι ή υπερβολικά αφελείς ή απλώς εξουσιολάγνοι, υποεκτίμησαν την κατάσταση και τις αντιδράσεις της κοινωνίας και έτσι έσκασε η βόμβα στα χέρια τους. Αυτά είναι γνωστά και ο κ. Βενιζέλος ανάλωσε σημαντικό μέρος του πολιτικού του κεφαλαίου σε αυτήν την προσπάθεια.
Λογικό η ανά τακτά χρονικά διαστήματα εκδήλωση ανησυχιών του Κ. Καραμανλή να εκλαμβάνεται περισσότερο ως συγκεκαλυμμένη απόπειρα φθοράς κυρίως του πρωθυπουργού, παρά ως καλοπροαίρετη κριτική.
Μια που το έφερε η κουβέντα και μιλάμε για τρυφερότητα, ενδίδω στον πειρασμό και μνημονεύω την τρυφερότητα που επέδειξε ο Κώστας Καραμανλής προς την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από το 2010 έως και την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Από τότε, σιγά σιγά, άρχισε να βρίσκει τη φωνή του που την είχε χάσει για μία δεκαετία, να λύνεται η γλώσσα του όχι για να επικρίνει, έστω κατόπιν εορτής, τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίζει την κυβέρνησή του, αλλά για να εκφράζει τον προβληματισμό του και κυρίως τις ανησυχίες για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Ετσι, παρατηρώ πως έχει γίνει αγαπητός στις τρυφερές ψυχές των πάσης φύσεως αριστερών.
Φυσικά, όλοι οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί της Νέας Δημοκρατίας έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να μιλούν υπερκομματικά, όμως άλλο είναι αυτό και άλλο όταν μιλάς, συνεχώς να αφήνεις υπονοούμενα για το πώς κυβερνά η δική σου παράταξη, ως σφραγιδοφύλακας της παρακαταθήκης του ιδρυτή της. Θεμιτές οι ανησυχίες, αλλά γίνονται πιο αξιόπιστες όταν συνοδεύονται και από μια καλή κουβέντα για το έργο που παράγει η κυβέρνησή σου, ιδίως όταν σε ακολουθεί μια βαριά δεκαετής σιωπή σε κρίσιμους καιρούς και για κρίσιμες καταστάσεις, όπως η σκευωρία Novartis. Με άλλα λόγια και ο Κώστας Καραμανλής θα μπορούσε να πει πως η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται μεγαλύτερη τρυφερότητα λόγω των δύσκολων καταστάσεων που διαχειρίστηκε, και αναμφίβολα θα έβγαινε κερδισμένος. Είναι λογικό η ανά τακτά χρονικά διαστήματα εκδήλωση των ανησυχιών του να εκλαμβάνεται περισσότερο ως συγκεκαλυμμένη απόπειρα φθοράς, κυρίως του πρωθυπουργού, παρά ως καλοπροαίρετη κριτική.
Ολα τα παραπάνω γράφτηκαν με άδολη και ανυπόκριτη τρυφερότητα.
