Το μπαράζ αφ’ υψηλού καταγγελιών για την ποιότητα του πολιτεύματος και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει συνεχίζεται. Πέρα από τις συχνές παρεμβάσεις δύο πρώην πρωθυπουργών που φιλοδοξούν να επανέλθουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική, προχθές η χώρα δέχθηκε την ετυμηγορία ενός ακόμη πρώην πρωθυπουργού και ενός αντιπροέδρου κυβερνήσεως. «Βαδίζουμε ολοταχώς προς πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους» εάν η ανάγκη αποκατάστασης του σεβασμού και της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς και στο πολιτικό σύστημα «υποτιμηθεί ή αγνοηθεί», δήλωσε ο Κώστας Καραμανλής. Το ίδιο βράδυ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος απεφάνθη πως «το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη».
Δικαιολογημένα οι πολίτες θα αναρωτώνται τι συμβαίνει. Η Ελλάδα διολισθαίνει προς τη διάλυση ή βρίσκεται ήδη εκεί; Και εάν συμβαίνει ένα από τα δύο, πώς συμβιβάζουμε εμείς οι πολίτες όσα μας λένε οι πρώην κυβερνήτες με όσα βλέπουμε γύρω μας; Γνωρίζουμε ότι παρά τα πολλά, άλυτα προβλήματά της, η χώρα λειτουργεί και κατοικείται από ανθρώπους που, στη μεγάλη τους πλειονότητα, μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα. Τηρούν τους νόμους, σέβονται θεσμούς, ανησυχούν για όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον κόσμο. Είναι μάταιος κάθε κόπος; Χάθηκε ήδη η μάχη; Είναι οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων του Καβάφη, με τη διαφορά ότι εμάς δεν μας λείπει ψυχή, αλλά ελπίδα;
Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος – η έλλειψη εμπιστοσύνης στις προοπτικές της χώρας. Γι’ αυτό δεν γεννάμε, γι’ αυτό φεύγουν οι νέοι, γι’ αυτό αυξάνεται η δυσπιστία στην πολιτική και μειώνεται η συμμετοχή στις εκλογές. Οσο σωστές και αν είναι οι επισημάνσεις των (ημι)αποστράτων, οι υπερβολές και γενικεύσεις συμβάλλουν στον κυνισμό και στην υπονόμευση κάθε επίπονης προσπάθειας που απαιτείται για τη διαμόρφωση ενός ικανού κράτους, μιας δίκαιης κοινωνίας. Είτε αποσκοπούν στο να φανούν ανώτεροι της σημερινής κυβέρνησης και να εντυπωσιάσουν με αφορισμούς και εύκολη κριτική είτε αγωνιούν ειλικρινώς για το μέλλον του έθνους, οι πρώην οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους για τη σημερινή κατάσταση, να αναδείξουν με λεπτομέρεια και τόλμη συγκεκριμένα προβλήματα, να προτείνουν λύσεις στους διαδόχους τους. Βλέπουμε μόνοι μας τα κακά. Λόγους να ελπίζουμε ζητούμε.
