Τρεις ημέρες δακτύλιος, μικρή κυκλοφοριακή ανακούφιση στο κέντρο. Πασίδηλο το γιατί: Δεδομένο το οδικό δίκτυο της περικαλλούς περιοχής εντός της βασανιστικής για τους οδηγούς περιμέτρου των 9,2 χλμ., αυξανόμενος ο αριθμός των αυτοκινήτων που την κατακλύζουν ασφυκτικά· από 430.000 στην Αττική, όταν πρωτοεφαρμόστηκε το μέτρο των «μονών – ζυγών» το 1982, σε 3,2 εκατ. σήμερα. Επιπλέον, πάντα υπάρχουν αιτίες που μετατρέπουν την καθημερινή δυσκολία σε μαρτύριο. Διαδηλώσεις, τουριστικά πούλμαν, τροχαία ατυχήματα, αυτοκίνητα σταθμευμένα με αναμμένα τα alarm στο πλάι ημικεντρικών δρόμων… Στις παρυφές του δακτυλίου, το ακίνητο μεταλλικό ποτάμι και το θορυβώδες χάος από την προσπάθεια ορισμένων οδηγών να ξεκολλήσουν, αγγίζει τα όρια του εφιάλτη.
Ζούμε ακόμη τη μεγέθυνση της μετακίνησης με αυτοκίνητο στα αστικά μας κέντρα, με την πολιτεία, πλην της εφαρμογής του νέου ΚΟΚ, της έναρξης εγκατάστασης καμερών στους δρόμους και των σκέψεων για απομάκρυνση των παλιών ρυπογόνων οχημάτων από το κέντρο, να μην κάνει –με τις ταχύτητες που επιβάλλονται– το υπ’ αριθμόν ένα βασικό και στοιχειώδες, πάνω στο οποίο χτίζονται τα υπόλοιπα: καλύτερες συγκοινωνίες. Χωρίς αυτές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε το παγκόσμιο ρεύμα της αποθάρρυνσης της χρήσης του Ι.Χ. στο κέντρο – διόδια, ζώνες χαμηλών ρύπων κ.ά. Αλλά λείπει και η φιλοσοφία της θεραπείας των παρενεργειών της ιδιωτικής μετακίνησης με καινοτομίες ήδη εγκατεστημένες σε μητροπόλεις του κόσμου, που φυτεύουν στις συνήθειες των κατοίκων εναλλακτικές επιλογές: δίκτυα για πεζούς και ποδήλατα, χρήση ευέλικτων αυτοκινήτων κοινής χρήσης, μετακίνηση με έναν συνδυασμό οχημάτων που προτείνεται αυτόματα από πλατφόρμες, μοίρασμα του οχήματος μέσω εφαρμογής στα κινητά, «γειτονιές των 15 λεπτών», δηλαδή τμήματα του αστικού ιστού όπου όλα, σχολεία, κέντρα υγείας, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, γραφεία, επιχειρήσεις, καταστήματα είναι προσβάσιμα με τα πόδια ή ελαφρά οχήματα σε 15 λεπτά. Στην ελληνική πρωτεύουσα της άναρχης οικιστικής πύκνωσης καμία ρύθμιση, π.χ. διόδια, που προϋποθέτει υποδομές και έχει πολιτικό κόστος, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Ενώ ηπιότερα μέτρα, όπως ποδηλατόδρομοι και περίπατοι παραμένουν τυφλές μικρές διαδρομές χωρίς ευρύτερο σχέδιο και συνέχεια. Είναι και η αδυναμία μας να χειραφετηθούμε από την ιδεοληψία της χρήσης του Ι.Χ. Φωνάζουμε, όλως δικαίως, για συχνότερα δρομολόγια, περισσότερα λεωφορεία, επεκτάσεις γραμμών, όμως ταυτόχρονα εύκολα ενδίδουμε στην καταχρηστική χρήση του αυτοκινήτου, δηλαδή ακόμη κι όταν μπορούμε να μετακινηθούμε αλλιώς, η βολή του νικάει την προοπτική ωρών εγκλωβισμού στους μποτιλιαρισμένους δρόμους. Ετσι, η κοινωνία δεν είναι ποτέ έτοιμη για αλλαγές και η πολιτεία δεν τολμά κάτι άλλο από παραβιαζόμενα ημίμετρα.
