Στο Πεδίον του Αρεως, δίπλα ακριβώς από τον νεοαποκαλυφθέντα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τασούλα «Προμηθέα των Μικρομεσαίων», έχουν στρατοπεδεύσει τρεις άστεγοι με τα φορητά σπίτια τους. Ξένοι επισκέπτες απαθανατίζουν τον 3D «Κούρο», χωρίς να γνωρίζουν ούτε ότι δεν είναι αρχαίος, αλλά μόλις μιας εβδομάδας, ούτε ότι μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρηματιών έχουν συμπεριληφθεί και διάφορες άσχετες κατηγορίες, όπως αυτή των δημοσιογράφων.
Δυόμισι χιλιόμετρα πιο πέρα, στην πλατεία Συντάγματος, η κυβέρνηση δεν ξέρει πώς να ξεφορτωθεί την καυτή πατάτα του αυτοσχέδιου μνημείου για τα θύματα των Τεμπών χωρίς να προκαλέσει νέο κύμα αγανάκτησης και δυναμική επανεμφάνιση της Μαρίας Καρυστιανού στη δημόσια σφαίρα. Στέλνει την αρμοδιότητα στο υπουργείο Αμυνας, παγιδεύοντας ταυτόχρονα και τον εσωκομματικό δελφίνο Νίκο Δένδια, μετά την παίρνει πίσω, την ξαναδίνει στην αστυνομία και τελικά –τετραγωνίζοντας τον κύκλο– τεμαχίζει την ευθύνη μεταξύ των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη και Εθνικής Αμυνας (φύλαξη και συντήρηση αντίστοιχα).
Κατά κάποιον τρόπο, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και του (Γνωστού) Μικρομεσαίου διαθέτουν αρκετά κοινά στοιχεία: έχουν εθνικά χαρακτηριστικά, συσπειρώνουν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αποτελούν ιδανικό φόντο για να φωτογραφίζονται οι τουρίστες και ουδείς γνωρίζει σε ποιου αρμοδιότητα εμπίπτουν. Μην είναι ο δήμος υπεύθυνος για την προστασία τους; Η αστυνομία; Το υπουργείο Αμυνας; Και τέλος, τι συνιστά λαϊκή έκφραση-καλλιτεχνική εκδοχή της «αμεσοδημοκρατίας» και τι αισθητικό έγκλημα; Τα 57 ονόματα, τα κεράκια και τα αντίσκηνα του απεργού πείνας ή η ανέγερση 3D αγάλματος του Προμηθέα σε δημόσιο χώρο; Τα όρια είναι συγκεχυμένα.
Είναι όμως μια κατάκτηση ότι μέσα στη βαρύγδουπη σοβαροφάνεια και αρχαιολαγνεία μπορούμε να καθρεφτιζόμαστε στα μνημεία μας αυτοσαρκαζόμενοι. Το μνημείο του (Γνωστού) Μικρομεσαίου είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας και ανάγλυφο ειρωνικό σχόλιο – έστω ερήμην της καλλιτέχνιδος στην οποία έγινε η ανάθεση για τις παθογένειές μας: την επιρροή των ελευθέρων επαγγελματιών στην εθνική οικονομία, την προσωρινότητα της τέχνης (ο «ανδριάντας» μοιάζει έτοιμος να πέσει και τα χαλίκια πάνω στα οποία στέκεται να σκορπιστούν), την κακοποίηση του δημόσιου χώρου, την κυριαρχία της κακογουστιάς και της αυθαιρεσίας. Οταν προσεχώς σπεύσουν οι «γνωστοί-άγνωστοι» για να πραγματοποιήσουν τις δικές τους αισθητικές παρεμβάσεις, θα πρόκειται για βανδαλισμό, διόρθωση ή λύτρωση;
