Η επιτυχία της διαμεσολάβησης του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και σε διάφορες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Κι αυτό επειδή είναι ακόμα πολύ νωρίς να προβλέψει κάποιος αν μακροπρόθεσμα το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο Ισραήλ και στις διάφορες δυνάμεις θα γεφυρωθεί και σε ποιο βαθμό. Ωστόσο, εκείνο που έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη σημασία είναι να υπογραμμιστεί η τεράστια αλλαγή στην αρχιτεκτονική ασφαλείας στην περιοχή.
Μπορεί το Ισραήλ να κατόρθωσε να ελέγξει τη Γάζα (προσωρινά), να υπονομεύσει τις δυνατότητες της Χαμάς, να μειώσει την επιρροή του Ιράν στη Συρία και να επιφέρει πλήγματα στο πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ωστόσο ο γεωπολιτικός χάρτης της Μέσης Ανατολής άλλαξε για πάντα, μάλιστα προς μια κατεύθυνση την οποία ο κ. Τραμπ είχε δείξει να προτιμά ήδη από την πρώτη θητεία του στον Λευκό Οίκο.
Ναι, το Ισραήλ παραμένει στρατηγικής σημασίας χώρα για τις ΗΠΑ και την άσκηση περιφερειακής πολιτικής σε αυτή την περιοχή του κόσμου, όμως πλέον στο παιχνίδι είναι για τα καλά και άλλοι παίκτες. Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ είναι πλέον εδραιωμένοι παίκτες στη Μέση Ανατολή, με επιρροή η οποία εκτείνεται και στη Συρία του Αλ Σάρα. Επίσης, παραμένει εντυπωσιακή η ικανότητα της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αποκομίζει περιφερειακά κέρδη (Συρία, Λιβύη, Γάζα, νότιος Καύκασος), γεγονός το οποίο πρέπει να προϊδεάζει και για τον ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Αγκυρα σε περίπτωση που ο κ. Τραμπ κατορθώσει να επιτύχει και κάποιου είδους λύση και στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Η ανακατεύθυνση της αμερικανικής ενέργειας στην προσπάθεια αντιμετώπισης του ανταγωνισμού με την Κίνα είχε προ πολλού δημιουργήσει την ανάγκη για νέες περιφερειακές ισορροπίες που θα επιτρέψουν στην Ουάσιγκτον να δημιουργήσει νέες τοπικές συμμαχίες, φιλικότερες προς αυτήν. Στην Ευρώπη των παραδομένων στη μοίρα τους λαών ο «σωφρονισμός» είναι μια πολύ πιο εύκολη εργασία, καθώς ο αμερικανικός στρατός παραμένει αναντικατάστατος εγγυητής ασφαλείας από το Βόρειο Ακρωτήρι έως τη Γαύδο.
Στη Μέση Ανατολή, πέρα από λίγη «σκληρή αγάπη» στους συμμάχους (εν προκειμένω τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου), απαιτείται μεγαλύτερη δημιουργικότητα και, βεβαίως, πολλή τύχη. Προφανώς η Ελλάδα προς το παρόν έχει ως βασική φιλοδοξία να βρίσκεται στο τραπέζι. Δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε και λίγο, αλλά καλό θα είναι οι ιθύνοντες νόες σιγά σιγά να καταστρώνουν και σχέδια για το μέλλον, το οποίο είναι πια πιο απρόβλεπτο από ποτέ.
