Ηταν αναμενόμενη η κυβερνητική παρέμβαση για να αποκατασταθεί η τάξη στον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Μάλιστα η παρέμβαση έγινε με πρωθυπουργική δήλωση διότι φαίνεται πως στο Μέγαρο Μαξίμου αντιλήφθηκαν ότι η παρούσα θλιβερή εικόνα κάνει ζημία στην κυβέρνηση, κυρίως σε ένα κοινό που ανήκει στον αποκαλούμενο πατριωτικό χώρο. Ενα κοινό το οποίο διεκδικούν και άλλα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Επιπροσθέτως, ήταν προφανές πως ενόψει της 28ης Οκτωβρίου ο χώρος δεν μπορούσε να παρουσιάζει αυτό το χάλι.
Οπως ήταν φυσικό η παρέμβαση του πρωθυπουργού ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από τα κόμματα της Αριστεράς και από το ΠΑΣΟΚ που λειτουργεί πλέον υπό την πίεση του Αλέξη Τσίπρα. Μέσα στις υπερβολές τους μίλησαν ακόμα και για στρατιωτικό νόμο στην πλατεία Συντάγματος. Προφανώς στην Αριστερά άρεσε το θέαμα των τσαντιριών και των μικροπωλητών και τώρα θύμωσαν διότι δύο υπουργεία ανέλαβαν την τήρηση της τάξης σε αυτόν τον ιερό χώρο. Βέβαια, αν πιστέψουμε τους διανοουμένους της Αριστεράς, το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη ανήκει στον λαό, όπου λαός, πάντα κατά την Αριστερά, είναι οι οργανώσεις της. Πάμε παρακάτω.
Θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση να συγκρουστεί με αυτούς που βεβηλώνουν ιερούς χώρους; Με αυτούς που δεν σέβονται την ιστορική μνήμη διότι έχουν μια άλλη αντίληψη για την ίδια την Ιστορία και τη μνήμη της;
Το ζητούμενο δεν είναι ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα της περιφρούρησης του Μνημείου ή αν υπάρχουν συναρμοδιότητες που περιπλέκουν την κατάσταση. Δεν υπάρχει σπιθαμή δημόσιου χώρου στον οποίον να μην ασκεί, θεωρητικά, έλεγχο η πολιτική εξουσία. Το ζήτημα αφορά πάντα την πολιτική βούληση. Θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση να συγκρουστεί με αυτούς που βεβηλώνουν ιερούς χώρους; Με αυτούς που δεν σέβονται την ιστορική μνήμη διότι έχουν μια άλλη αντίληψη για την ίδια την Ιστορία και τη μνήμη της; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.
Η παρούσα κυβέρνηση είδε, αμέσως μετά τη μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη, τον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη να γίνεται τόπος μνήμης των 57 θυμάτων. Δεν τόλμησε να παρέμβει τότε, φοβούμενη τις αντιδράσεις. Στη συνέχεια έγινε τόπος κατασκήνωσης των «φριπαλεστάιν» και στο τέλος χώρος της απεργίας πείνας ενός τραγικού πατέρα –«υποχείριου» συγκεκριμένων προσώπων. Εννοείται πως όλα αυτά συνυπήρχαν. Η διαμαρτυρία είχε μετατραπεί σε κατάληψη που απέκτησε τη δική της φθοροποιό δυναμική. Γιατί φτάσαμε σε αυτό το παρακμιακό σημείο; Ελλειψη αποφασιστικότητας και κακή εκτίμηση της κατάστασης εκ μέρους της κυβέρνησης.
Συνεπώς, ουδείς μάς εγγυάται πως, παρ’ όλη τη νομοθετική ρύθμιση, θα λυθεί και το πρόβλημα. Και δεν αναφέρομαι στο σήμερα. Ουδείς μάς εγγυάται πως οι αρμόδιοι υπουργοί –όποιοι και αν είναι– θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν κατασταλτικά μέτρα, αν χρειαστεί, για να περιφρουρήσουν τον χώρο, καθώς το ζήτημα είναι πολιτικό. Η παρούσα κυβέρνηση δίνει εξετάσεις σε έναν κόσμο που την ψήφισε για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Οι κυβερνώντες, έστω καθυστερημένα, δείχνουν να το κατάλαβαν υπό την πίεση των γεγονότων.
