Πολλοί εκτός συνόρων παράγοντες των αγορών βλέπουν την Ελλάδα με αισιοδοξία, ενώ οι του εσωτερικού όχι και τόσο. Πολλοί που βλέπουν τη χώρα από μακριά πιστεύουν ότι η κατάσταση και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ καλές, αντιθέτως Ελληνες επιχειρηματίες και αλλοδαποί που έχουν ήδη εγκατασταθεί εδώ μιλούν για τις προοπτικές της με μεγάλη συγκράτηση και, μετά τα τέλη του 2026, με σχετική απαισιοδοξία.
Σε οικονομικό επίπεδο, όσοι βλέπουν την Ελλάδα από μακριά, βλέπουν μια χώρα που βγήκε από μια βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση και τώρα πια έχει αλλάξει, γι’ αυτό τον λόγο –λένε– η οικονομία της τρέχει ταχύτερα από τον μέσο όρο των «27» της Ε.Ε. Οι εδώ, βλέπουν μια οικονομία που τρέχει λίγο ταχύτερα από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο παρότι ξόδεψε περίπου 60 δισ. ευρώ σε –ενίοτε οριζόντιες, συχνά πελατειακές– επιχορηγήσεις μετά το 2020, παρότι, επίσης, τρέφεται με τους καρπούς του ευρωπαϊκού λεφτόδεντρου, του ΤΑΑ, που όταν τελειώσουν θα επιστρέψει σε ρυθμούς λίγο πάνω από 1%. Βλέπουν ότι το προ της κρίσης μοντέλο ανακυκλώνεται – με οριακές θετικές αλλαγές, χωρίς ουσιαστική αλλαγή.
Σε πολιτικό επίπεδο, πάλι, όσοι βλέπουν την Ελλάδα από μακριά, βλέπουν μια κυβέρνηση που έχει αυτοδυναμία, που το κόμμα της προηγείται δημοσκοπικά πολλές μονάδες από το δεύτερο και ο αρχηγός της με απόσταση από όλους (πλην του Κανένα) στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Και εικάζουν ότι όλα κινούνται σε σιδερένιες ράγες. Οι εδώ, όμως, ξέρουν ότι η αυτοδυναμία είναι εικονική (οφείλεται σε έναν εκλογικό νόμο που περιφρονεί την αρχή της πλειοψηφίας), άρα σχετική, και ότι, έτσι ή αλλιώς, αυτή η αυτοδυναμία είναι παρελθόν, καθώς το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Οπερ σημαίνει ότι κάποιες δεκάδες βουλευτές της Ν.Δ. ίσως δεν επανεκλεγούν.
Η αυτοδυναμία που χάνεται και ο θυμός από τις ανισότητες, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά πυροδοτούν εξελίξεις.
Αυτός ο τρόμος τής μη επανεκλογής λειτουργεί ως θρυαλλίδα και πυροδοτεί εξελίξεις. Δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία. Το tipping point ερχόταν όλο και πιο κοντά, το πολιτικό τοπίο άλλαζε δραματικά, από την οργή για την αμεριμνησία που έφερε την τραγωδία των Τεμπών και την επιμονή να συγκαλυφθούν ευθύνες. Από τη δυσφορία για την αυταρχική διαχείριση δημοκρατικών θεσμών και ανεξάρτητων αρχών. Από τον θυμό όσων βλέπουν να κυκλοφορεί άπειρο χρήμα ενώ αυτοί και οι οικογένειές τους δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα. Από τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Τα σκάνδαλα. Κι από την πρωτοφανή διαφθορά. Ο πυρήνας της αστάθειας, πλέον, είναι μέσα στο κυβερνητικό μπλοκ.
Οσο παρατείνεται αυτή η κατάσταση, τόσο πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι να πυροδοτηθεί ένα τσουνάμι λαϊκισμού, ως συνέπεια του εκρηκτικού συνδυασμού πελατειακών παροχών τύπου ΔΕΘ με τη διαχειριστική ανεπάρκεια (δείτε, στην κτηνοτροφία…) και τις σπασμωδικές εναλλαγές αδιαλλαξίας και υπαναχωρήσεων. Και τόσο δυσχερέστερη θα καθίσταται η διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων – μια διαχείριση που έτσι ή αλλιώς είναι δυσχερής εξαιτίας του εκλογικού νόμου που φτιάχτηκε για να παρεμποδίζει και να αποτρέπει τη συνεννόηση και τη συνεργασία. Οι «εδώ», αυτά τα γνωρίζουν. Αρκετοί, μάλιστα, τα αναλογίζονταν την περασμένη Τρίτη, το απόγευμα, όταν άκουγαν τον πρωθυπουργό να μιλάει περί του αγαθού της σταθερότητας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ.
