Ας μην αιφνιδιάζει ο τρόπος ενεργείας του κ. Ντόναλντ Τραμπ στη διεθνή πολιτική σκηνή. Είναι ασφαλώς εγωπαθής ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Αλλά και ποιος δεν θα ήταν, εάν τύχαινε να ηγείται της μεγαλύτερης δυνάμεως του πλανήτη.
Οικτίρουν και αναθεματίζουν οι αντίπαλοί του σε Αμερική και Ευρώπη πώς ήταν δυνατόν να αναδειχθεί εκ νέου στο προεδρικό αξίωμα, αφού ηττηθείς διασύρθηκε για μία τετραετία από τον προκάτοχό του – τον Δημοκρατικό και «άνου» Τζο Μπάιντεν.
Ισως γιατί «το πρόβλημα είναι πως στην Αμερική μπορεί ο καθένας να γίνει πρόεδρος», όπως έλεγε ο «πρύτανης των κωμικών της αντικουλτούρας» Τζορτζ Κάρλιν, που πέθανε το 2008, πριν καν ο κ. Τραμπ εμφανισθεί στην αμερικανική πολιτική σκηνή.
Πολιτικώς ο κ. Τραμπ δεν είναι ο κλασικός Ρεπουμπλικανός ή Δημοκρατικός ηγέτης. Είναι ένας ανατροπέας ριζοσπάστης με διάθεση σαρωτική. Δεν είναι φυσικά ο μόνος και ούτε καν ο πρώτος. Στις 21 Απριλίου 1938, σε ομιλία του προς τις «Θυγατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης» ο τότε πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ έλεγε τα εξής: «Να θυμάστε πάντα πως όλοι μας, εσείς και εγώ ειδικότερα, είμαστε απόγονοι μεταναστών και επαναστατών», τονίζοντας ότι στους πρώτους μετανάστες που έφτασαν με το Mayfair στην Αμερική «υπήρχε μόνον ένας Tory» –με άλλα λόγια συντηρητικός– προκαλώντας γέλιο επιδοκιμασίας στο ακροατήριό του.
Η Κίνα και η Ρωσία είναι, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, χώρες με εμπειρία αιώνων και βαθύτατα συντηρητικές, ενώ οι ΗΠΑ θα γιορτάσουν του χρόνου τα 250 χρόνια από την ανεξαρτησία τους.
Πριν από αυτόν, ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον, διαρκούντος ακόμη του Μεγάλου Ευρωπαϊκού Πολέμου, με το διάγγελμά του τον Ιανουάριο του 1918 περί των «14 σημείων», το οποίο μεταξύ άλλων αναφερόταν στην αυτοδιάθεση των εθνών, διέλυε τις αυτοκρατορίες των Αψβούργων στην Κεντρική Ευρώπη και των Οθωμανών στα Βαλκάνια. Ενίοτε ριζοσπαστικές ανατροπές επιβάλλονται εκ των άνω και όχι αποκλειστικά από τις εξεγέρσεις των μαζών.
Καθόσον αφορά στην εξωτερική πολιτική του κ. Τραμπ, ίσως να ήταν χρήσιμο, παραβλέποντας προς στιγμήν τους αναλυτές, να θυμηθεί κανείς –ενδεχομένως χάριν παιδιάς– μία ρήση του συγχρόνου μας Αμερικανού συγγραφέα Τζιμ Μπούτσερ που είπε δηκτικότατα: «Η αντίληψή μας περί διπλωματίας είναι να κρατάμε με το ένα χέρι μας το περίστροφο και με το άλλο ένα σάντουιτς και να σε ρωτάμε τι από τα δύο προτιμάς». Αυτό ενίοτε θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο ασκεί την εξωτερική πολιτική ο κ. Τραμπ.
Μόνον που οι κυριότεροι αντίπαλοί του, η Κίνα και η Ρωσία, είναι χώρες παλιές, με εμπειρία αιώνων, που επιβιώνουν έως σήμερα με μνήμη ισχυρή και παρελθόν αυτοκρατορικό. Είναι, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, χώρες βαθύτατα συντηρητικές, ενώ οι ΗΠΑ θα γιορτάσουν του χρόνου τα 250 χρόνια από την ανεξαρτησία τους.
«Ο παλιός είναι αλλιώς», λέει ένα λαϊκό τραγούδι. Νέα χώρα με δυναμισμό όντως αξιοθαύμαστο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά είναι «τα νέα παιδιά που ήρθαν στην παλιά τη γειτονιά» και την αναστατώνουν. Ετσι, όμως, ήταν πάντα οι Αμερικανοί και ο Θεός να είναι μαζί μας.
