Καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει στην πόλη πριν φτάσεις στην πόλη. Η αποβάθρα του Eurostar, της αμαξοστοιχίας που ενώνει το Λονδίνο με το Παρίσι, είναι κατάμεστη με νέα όμορφα πρόσωπα σε ψηλά λιγνά σώματα ντυμένα στα μαύρα. Μέσα στο τρένο συζητούν με ενθουσιασμό για ντεφιλέ, για αθλητικά παπούτσια, για το καφέ χρώμα που είναι το νέο μαύρο και με τον ίδιο ενθουσιασμό πίνουν νερό.
Τα τεχνολογικά τους γκάτζετ είναι παραταγμένα πάνω στο τραπέζι και τα σηκώνουν για να δείξουν μια εικόνα, να βγάλουν μια φωτογραφία, να ζουμάρουν μια λεπτομέρεια και να σκρολάρουν τη ματαιότητα. Εξακολουθούν να μιλούν για σχεδιαστές χρησιμοποιώντας τα μικρά ονόματα με την οικειότητα φίλων, να συγκρίνουν τα χρονοδιαγράμματά τους και συνεχίζουν να πίνουν νερό με ζήλο, μέχρι που ακούγεται η ανακοίνωσή «Mesdames et messieurs σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον σταθμό του Gare du Nord».
Είναι η ώρα να κλείσω το βιβλίο, ένα πρόσχημα που κανέναν δεν έπεισε ότι δεν κρυφάκουγα δυο ώρες για να βγω στην πόλη όπου ακόμη και οι ήσυχοι δρόμοι είναι ανήσυχοι γεμάτοι με το σφρίγος των μοντέλων. Οι υπαίθριοι χώροι των καφέ έχουν καταληφθεί από ανθρώπινους τύπους που εκφράζουν την αγάπη τους για ό,τι γαλλικό με όποιον τρόπο το αντιλαμβάνονται. Με ό,τι λιγότερο γαλλικό. Φορούν μπερέδες, κρατούν τσάντες με λόγκο, δείχνουν πολύ ντεκολτέ, κάθονται στη γωνία και διαβάζουν Σαρτρ. Αλλά «η κόλαση» είναι οι ίδιοι –και όχι «οι άλλοι»– όταν η ανάγνωση διακόπτεται και μιλούν στο κινητό –τρομακτικά δυνατά στα αγγλικά– αγνοώντας ό,τι πιο γαλλικό: το περιφρονητικό βλέμμα του σερβιτόρου.
Ο ήχος της αριστερής όχθης είναι εντονότερος. Αυτή η πλευρά της πόλης κινείται πολιτικά και οι σειρήνες των κυβερνητικών αυτοκινήτων είναι σχεδόν μονίμως ενεργοποιημένες. Το πρωθυπουργικό γραφείο στη rue de Varennes βρίσκεται σε μικρή απόσταση από άλλα κυβερνητικά κτίρια. Ανθρωποι που κινούνται σε μια μικρή γεωγραφική απόσταση διοικούν μια τεράστια χώρα. Είναι η πιο κόμπακτ μεγάλη πόλη, με την πιο κόμπακτ ελίτ όλης της Ευρώπης.
Η όψη της Assemblee Nationale δείχνει πάντα ατάραχα επιβλητική. Μονάχα η πίσω πλευρά του κοινοβουλίου προδίδει ότι η χώρα βρίσκεται σε αναστάτωση. Η κινητικότητα είναι άλλου είδους, πιο στατική. Δημοσιογράφοι αναμένουν με τις ώρες. Περιμένουν να τελειώσουν οι συνεδριάσεις, να ανοίξουν οι πόρτες, καιροφυλακτούν να πάρουν δηλώσεις και να βγάλουν φωτογραφίες.
Να απαθανατίσουν τον απερχόμενο, τρίτο στη σειρά, πρωθυπουργό κάποιων ημερών που εγκαταλείπει, για να θυμόμαστε μεταγενέστερα το πρόσωπό του. Περιμένουν για να γράψουν μια πρώτη είδηση που δεν θα είναι «ο Μακρόν παραιτείται» και έτσι, οποιαδήποτε άλλη μοιάζει παρωχημένη πριν καν γραφτεί.
Διασχίζω τη γέφυρα της Concorde, 153 μέτρα απόσταση μέχρι τη δεξιά όχθη απίστευτης ομορφιάς με θέα 360 μοίρες. Οι Παριζιάνοι είναι τόσο χορτάτοι από την ομορφιά, που ασχολούνται με την καθημερινότητα. Οσοι βρίσκονται κάτω από τη γέφυρα αθλούνται. Εχει γίνει σπορτίβ η πόλη, που πριν από ένα τέταρτο του αιώνα κάπνιζε Γκολουάζ και δεν γνώριζε τι σημαίνει γυμναστήριο.
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι διαφωνούν με την πολιτική του Μακρόν και αναγνωρίζουν ότι η κρίση είναι βαθύτερη, είναι κοινωνική και όλοι μαζί συμβάλλουν στην καταπόντιση της δημοτικότητας του προέδρου στο 14%.
Οσοι βρίσκονται πάνω στη γέφυρα στέλνουν βιαστικά sms, ανεβάζουν τα ποδήλατά τους πάνω στο πεζοδρόμιο για να αποφύγουν λίγα μέτρα κίνησης, στρέφουν το βλέμμα για να κοιτάξουν τους άλλους, όχι από πραγματικό ενδιαφέρον, από συνήθεια, επειδή εδώ το αδιάκριτο κοίταγμα ακόμη επιτρέπεται.
Ενδεχομένως κανείς τους δεν σκέφτεται τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος, την περικοπή δαπανών για τη μείωση του ελλείμματος. Οι περισσότεροι όμως συμφωνούν ότι διαφωνούν με την πολιτική του Μακρόν και αναγνωρίζουν ότι η κρίση είναι βαθύτερη, είναι κοινωνική και όλοι μαζί συμβάλλουν στην καταπόντιση της δημοτικότητας του προέδρου στο 14%.
Οι τουρίστες αδιαφορούν για την πολιτική, αποζητούν την ομορφιά. Απολαμβάνουν μαζικά τις σύντομες κρουαζιέρες στον Σηκουάνα και απαθανατίζονται στη γέφυρα της Ομόνοιας αγνοώντας ότι ακουμπούν σε ένα στρώμα Ιστορίας. Για το ωραίο στιγμιότυπο που θα βγάλουν στηρίζονται στις κολόνες φτιαγμένες από την πέτρα που επαναχρησιμοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της Βαστίλλης.
Η δεξιά όχθη έχει άλλο αρχηγό. Η μόδα ηγείται και κινεί την οικονομία. Εχει τους ταγμένους πελάτες που στήνονται στην ουρά πριν από το άνοιγμα των μπουτίκ. Εχει δεκάδες μικρά εργοτάξια που δουλεύουν πυρετωδώς για τις κοστοβόρες βραχύβιες παραγωγές των ντεφιλέ. Η εβδομάδα της μόδας έχει κατασχέσει όλους τους υπαίθριους χώρους της πόλης και όλες τις αίθουσες των μουσείων. Στήνονται τέντες, ηχοσυστήματα, γιγαντοοθόνες, πασαρέλες, μεταφέρονται καρέκλες, ρούχα, λουλούδια. Δεκάδες άνθρωποι καταπονούνται, αγχώνονται, φωνάζουν για να φέρουν εις πέρας το έργο, να στήσουν ένα σύμπαν ονειρικό που διαρκεί λίγο, έναν κόσμο αρμονικό που θα κρύβει την καταπόνηση.
Μπαίνω μέσα στο Jardin de Tuileries (κήπος του Κεραμεικού), προσπερνώ ένα τέτοιο εργοτάξιο όπου μια γυναίκα με μια λίστα στα χέρια βρίσκεται σε απόγνωση. Χρειάζεται οδηγίες, δεν της έχουν δώσει οδηγίες και δεν ξέρει τι να κάνει με τα βίντατζ μικρά τραπέζια που παρέλαβε.
Ο Κεραμεικός είναι ο ωραιότερος κήπος για να περπατάς και να απολαμβάνεις παράλληλα μια σημαντική υπαίθρια συλλογή γλυπτών. Πέφτω πάνω στο πεσμένο δέντρο του Τζουζέπε Πενόνε, μοιάζει σαν ένα δέντρο που έχει πέσει. Αλλά η βελανιδιά αυτή δεν περιμένει να τη μαζέψουν. Είναι τοποθετημένη εκεί από το 1999, είκοσι μέτρα, βουτηγμένη στον μπρούντζο, ξεριζωμένη, χωρίς φύλλα. Ενα τόσο ταιριαστό γλυπτό σε κήπο. Μια ψευδαίσθηση ήττας. Ενας συμβολισμός της Γαλλίας – είναι πεσμένη, αλλά παραμένει ένα έργο τέχνης.
*Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.
